Op avontuur in de deelstaat Campeche

20 december. Jasper is weer wat vroeg van zijn bed af en wil graag bij ons liggen. Aangezien hij dan nogal flink nestelt gaat Erwin maar in zijn bed liggen om wat ruimte te geven. Om zeven uur gaan Jasper en Rhianne ontbijten en gelijk even opa Visee bellen. Erwin en Mirthe (met haartjes die nogal wild zitten) voegen zich daar bij als ze een halfuur later ook wakker zijn. We pakken de auto in om te vertrekken naar onze volgende bestemming. Zowel de kofferbak als tussen de achterbank en voorstoelen ligt het sjokvol. We zeggen Felipe, onze gastheer, gedag en gaan dan nog even pinnen en tanken. Dat pinnen lijkt populair vandaag want we zien meerdere automaten met rijen ervoor. Of zou het komen omdat er van de drie pinautomaten er twee stuk zijn en zelfs ter plekke opnieuw opgestart worden.

We rijden de Mex180 op richting Campeche, ons doel voor vandaag. Onderweg wordt er voor Mexicaanse begrippen weer hard gewerkt aan het maaien van de snelwegbermen. Dit gebeurd vaak op dezelfde manier: mannetje met vlaggetje, al dan niet omringt door een aantal pionnen, zwaait dat er iets staat te gebeuren. Meestal komt er dan een auto waar een aantal mensen op zitten (het lijkt nog het meeste op niets doen) en dan een aantal man in de berm variërend van twee tot vijftien personen met kapmessen om te snoeien. Vandaag zien we zelfs een paar mensen met een kantmaaier. Voor ons ziet het er allemaal een beetje uit als onbegonnen werk en kan er beter een machine ingezet worden.

Bij het plaatsje Chocholá verlaten we even de snelweg voor een bezoek aan de cenote San Ignacio. We hebben deze uitgezocht omdat hij redelijk makkelijk toegankelijk is en veel ondiepe stukken heeft. Daarnaast zijn er boven nog een normaal zwembad, restaurant en nette omkleedruimtes. EN niet onbelangrijk hij ligt op de route. De toegang kost ons honderd peso’s per persoon en voor Jasper hoeven we alleen te betalen voor zijn zwemvest. De toegang naar de cenote is een steile trap maar goed te doen. Eenmaal beneden worden we niet teleurgesteld. De cenote is helemaal onder de grond en overal is ruw gesteente. Het water is kristal helder met een temperatuur van zevenentwintig graden. Heerlijk om te zwemmen en te snorkelen, want onderwater zijn allerlei rotsformaties te zien en kleine grotten. Prachtig. We gaan even met zijn vieren te water en Rhianne en Erwin ook even alleen om optimaal te genieten. Op sommige plekken is de cenote zeven meter diep. Het voelt gek om daar boven te zwemmen, aangezien er ook echt zover naar beneden gekeken kan worden of het is een zwart gat als er geen lamp boven schijnt. Als we ook nog even in het (erg koude) buitenzwembad geweest zijn en door de tuin gewandeld hebben is het tijd om door te gaan, maar niet voor we geluncht hebben.

Bij de letters van Chocholá gaan we eten, overigens niet te verwarren met chocolade letters eten. Onze volgende geplande stop ligt een halfuur verderop, dit zijn de grotten van Calchetok. Alleen treed er een klein probleem op, de volledige achterbank is in slaap gevallen. Nu is dat op zich lekker rustig maar de ervaring leert als we ze te vroeg wakker maken de rust voorbij is. We slaan de grot dus over en rijden in één keer naar Campeche.

Bij een flinke politiepost waar zelfs wat dreigend uitziende militairen staan verlaten we de deelstaat Yucatan en rijden de deelstaat Campeche in. Hier worden de belastingcenten blijkbaar anders ingezet want de weg wordt per direct een stuk slechter. Er zitten vooral veel gaten en sporen in de weg, erg opmerkelijk. Opmerkelijk is ook de verandering van de omgeving want net achter de overgang maakt het vlakke land plaats voor heuvels, dit ook tot verrassing van Jasper die inmiddels weer wakker is.

Het is nu nog maar even rijden naar de stad Campeche en we willen graag nog even een bezoekje brengen aan een fort. Dit loopt alleen even anders omdat Erwin en de achterbank zin krijgen in iets lekkers. Rhianne, die ook navigeert, probeert dat te organiseren maar stuit op een zware zwemtas bovenop de eettas. Ondertussen verschijnt ineens het bord Campeche Centro en daar hadden we af gemoeten. Ook de bijzondere alternatieve route, een kleine zijweg haaks op de snelweg wordt gemist. Dus nemen we de volgende afslag en gaan door de stad naar ons fort. Doordat het erg druk is duurt dit vrij lang en het is dan ook al vier uur als we er zijn.

We beslissen niet meer naar binnen te gaan maar bij de parkeerplaats de restjes taart te eten en Jasper en Mirthe even te laten spelen. We gaan dan op naar ons hotel wat midden in het centrum ligt maar goed bereikbaar is. Voor de deur kunnen we stoppen en inchecken. Het hotel Mission Campeche was een aanbieding van een boekingssite en we slapen nu redelijk luxe voor niet al te veel geld. Onze tassen worden naar boven gedragen en dat is niet gek aangezien we op de tweede verdieping zitten. De kamer kijkt uit op de kathedraal van Campeche en is heel netjes opgemaakt. Jammer genoeg is er niet heel veel ruimte maar gelukkig past de tent van Mirthe wel.

Aangezien het tegen zessen is, is het hoogtijd om ergens wat te eten. We vragen na waar we de auto moeten parkeren aangezien deze niet voor de deur mag blijven staan. Men wil dit voor ons ook doen maar aangezien het maar twee blokken zijn die netjes op een plattegrond zijn aangegeven doen we het zelf. Valet-parking is vast niet gratis. Helaas tekent de receptionist het verkeerd in en om dat foutje te herstellen rijden we drie kwartier door het inmiddels drukke centrum met overal eenrichtingswegen. Gelukkig vinden we wel gelijk een leuk plein wat bruist van de kerstsfeer met heel wat eetkraampjes om onze magen te vullen. Zelfs de Kerstman is hier aanwezig. We vragen Jasper een high five of box aan de heilige man te geven maar zelfs nadat hij snoepjes gehad heeft doet hij dat niet. Eenmaal terug in het hotel maken we alles in gereedheid om te gaan slapen.

21 december. We ontbijten vandaag op de hotelkamer met de restjes brood en beleg die we van de afgelopen dagen over hebben. En lopen daarna door het centrum naar onze auto. Hierbij komen we over de Plaza de La Republica, een plein waar nu een grote kerstboom en nog wat kerstattributen staan. Een mooie gelegenheid om wat familie foto’s te maken in kerstsfeer. Onze auto blijkt vannacht door de harde wind dusdanig gezandstraald te zijn op het parkeerterrein dat we amper nog door de ruiten kunnen kijken. Even ramen wassen bij het tankstation en dan op weg. Helaas zodra we het raam open doen om een foto te maken zien we weer niets, gelukkig staan we nog naast het tankstation, dus weer even terug en nu de ramen dicht houden.

We willen naar het Aguada Santiago Hampolol, een recreatiegebied wat net naast een groot reservaat ligt. We hadden al gelezen dat het soms even duurt voordat er iemand komt om het hek op te doen. Het is dan ook totaal niet toeristisch en een beetje afgelegen. We toeteren wat en gaan maar alvast wat fruit eten. Al vrij snel komt er iemand aan. In ons beste Spaans proberen we de veel te snel sprekende man te volgen. We kijken elkaar aan en hebben geen idee wat zijn gewijs en verhaal betekenen. Iets met dat er hiernaast ook een plek is om naar toe te gaan, dat wisten we maar wilden we niet en dat er hier iets is maar wat? We besluiten toch gewoon hier te gaan kijken. Het ziet er wat oud en minder onderhouden uit, maar wel een leuk plekje. Hij wijst ons een cenote aan, een wandelpad en in het water voor ons ligt wat lelie, maar je kan er ook zwemmen alleen kan Jasper er waarschijnlijk net niet staan. Ineens begint Jasper heel hard te huilen. Hij blijkt in een mierennest te zijn gaan staan. Snel schoenen uit en de prikkende beestjes weghalen. Het valt gelukkig mee, maar de schrik zit er goed in. We gaan wel naar de andere plek…

Op een paar honderd meter rijden ligt Ich Ha- Lool Xaan een ‘toeristisch’ gebied met twee plekken waar in het kristalheldere water kunnen zwemmen en een rivier waar vogels gespot kunnen worden.

We zien een hangbrug over de rivier en willen wel even oversteken. Iets dichterbij gekomen twijfelen we aan dit voornemen aangezien de brug, er op zijn zachts gezegd, nogal gedateerd uit ziet. Sterker nog het exemplaar komt met stip op één binnen in de categorie bouwwerken in matige staat. De brug is scheef, de tuien roestig en er mogen maximaal drie personen te gelijk op de brug. We verwachten dat het wel goed gaat en wagen de oversteek, ondanks dat er schijnbaar ook krokodillen in de rivier nestelen volgens een bord. De brug schommelt lekker en het ijzer kraakt als we er overheen lopen. Toch komen we veilig over, net als een paar andere mensen die de oversteek doen.

De rivier staat via een wetland in verbinding met de twee poelen waarin gezwommen mag worden. Ondanks dat er af en toe nog een frisse wind waait hebben Erwin en Jasper zin om te zwemmen, al geeft het eerder gelezen bordje bij de rivier met iets over krokodillen ook een gevoel van onbehagen. Dit vertellen we Jasper maar niet. Uitgebreid zwemmen doen de mannen na de lunch als Mirthe gaat slapen bij Rhianne. Die op haar beurt tegelijkertijd vogels gaat spotten en fotograferen. Jasper is al bijna in het water en staat te roepen dat papa op moet schieten. Het water is vrij ondiep, dus Jasper kan zich lekker uitleven. We merken dat we regelmatig zwemmen nu, want Jasper durft steeds meer in het water. Hij probeert met zijn zwembandjes al een beetje zelf vooruit te komen.

Het water is heerlijk warm en helder. Het gesteente op de bodem is wat grof en doordat er vrij veel oud blad is afgezakt naar de bodem moeten we niet te hard bewegen om goed zicht te houden. Een fijn pluspuntje is dat er niemand anders zwemt, we hebben dus alle ruimte.

De tweede poel is misschien nog wel leuker. Er zitten honderden vissen en visjes en op de bodem liggen fijne steentjes. Het beeld wat we met snorkelen onder water zien is nog het beste te vergelijken met zwemmen in het aquarium bij een Chinees restaurant. Rhianne heeft ondertussen wat nieuwe vogels kunnen fotograferen. Al is dat fotograferen met een slapend kind op de buik net niet alles.

Als Mirthe wakker is geworden gaan Rhianne en Mirthe ook nog even zwemmen. Mirthe vind het ook heerlijk om te spetteren. We pikken nog net mee dat de zon lager komt te staan wat een mooi beeld geeft op de rivier. Als allerlaatste worden we er op gewezen dat het park bijna dicht gaat. Gelukkig wisten we dit en waren al omgekleed en klaar om te gaan. Er zijn bijna geen toeristen geweest en hebben het park bijna voor ons alleen gehad. Op de plaatjes en aan de faciliteiten die dicht zijn te zien kan dit nog wel eens anders zijn.

Terug op de parkeerplaats in Campeche zien we een aantal foodtrucks. Hier gaan we eten.
Een dagmenu, kip tortilla, patatjes en een broodje hamburger speciaal waarbij het speciale zit in het feit dat er ook knakworsten op het broodje zitten. We zijn bijna klaar met eten als we bijna worden verrast door een vogel die een aantal keer probeert van bovenaf onze borden aan te vullen. Gelukkig staat zijn vizier niet op scherp. Hij raakt alleen ons vieren en de tafel. Snel onder een luifel dan maar. Aangezien we nog een beetje honger hebben en zin in een toetje bestellen we bij de buurman wafels. Eén met patat en spek en de andere met banaan. Als Jasper vraagt om naar huis te gaan, omdat zijn ogen dichtvallen volgen we dat advies natuurlijk op. Als we vervolgens op het kerstplein komen waar een aantal springkussens staan en hij zegt “nog even springen” volgen we dat natuurlijk ook.... Eenmaal op de hotelkamer zijn de twee snel vertrokken naar dromenland. Wij bedenken wat we morgen gaan doen en werken het verslag bij. Als Erwin na tienen nog wat spullen gaat ophalen in de auto is de grote kerstboom op het plein veranderd in een discoboom met honderden gekleurde led lampjes die op het ritme van de kerstmuziek mee lichten.

22 december. Vandaag staat het fort van San Miguel op het programma. We rijden via de boulevard naar onze bestemming. Het is eb en dat betekent mooi zicht en veel vogels aan het vissen. We stoppen even op een parkeerplaats tussen de twee rijbanen in, bijzondere plek voor een parkeerplaats… en gaan kijken of er nog een leuk fotootje te schieten valt. Dit lukt prima. In de zee zien we veel meeuwen, pelikanen en ook wat reigers in verschillende kleuren. De pelikanen bidden op drooggevallen bootjes en we zien een hele grote Mexicaanse vlag halfstok wapperen. Later zoeken we op dat dit is voor José María Morelos.

We rijden een paar minuten verder naar het fort en eten even wat fruit in de speeltuin ernaast voordat we naar binnen gaan. Mirthe weet precies wat ze wil en heeft andere plannen. Zodra ze op haar voeten staat is ze weg naar de glijbaan. Wat is het toch heerlijk om te kunnen lopen. Wij kijken ondertussen ook even hoe een specht grote gaten hakt in een tak. Het fort wat we bezoeken is gebouwd om tijdens de 18e en 19e eeuw de piraten af te weren. Behalve dat hier informatie over te vinden is, is in het fort ook een tentoonstelling met voorwerpen van de Maya’s. Er is veel uitleg in het Engels, dus dat is prettig. Zelfs als we blind hadden geweest zouden we nog veel ervaren hebben. Door het hele gebouw hangt braille en er zijn nagemaakte voorwerpen te voelen. Ook ligt er een blindegeleidelijn op de grond naar de verschillende zalen. Voor Jasper is dit een perfecte treinbaan voor zijn treintjes en die is dus ook de hele tijd zoet. Al is het niet met het museum… We speuren nog naar piratenboten, maar die liggen op de kant voor het seizoen en vuren nog een kanon af, gewoon omdat het kan.

Het is ondertussen al lunchtijd en we willen graag nog een keer naar een markt om te eten. Dit voornemen loopt anders dan verwacht. We raden iedereen één ding aan, ga NIET op de dagen voor kerst met de auto naar de markt in Campeche. Parkeerplaatsen zijn overvol, overal zijn auto’s en we staan hierdoor lang in de file in de smalle straatjes. Uiteindelijk kiezen we er voor om de auto op ons normale parkeerterrein te zetten en naar de markt te lopen.

We lopen via de kathedraal en pikken even een ijsje op bij de Macdonalds ijswinkel. Het is ongeveer tien minuten lopen en toch best wel warm. De markt zelf valt nogal tegen. Het is er krap en er wordt op het moment alleen maar speelgoed verkocht en geen enkel souvenirtje.

We eten bij een mevrouw die haar eten flink staat aan te prijzen. En achteraf weten we waarom. Het is redelijk duur en zeker niet allemaal lekker. Hier zouden we een volgende keer niet weer gaan eten. We kijken nog wel even vol verwondering naar een jonge man die met ontbloot bovenlijf high speed uien staat te snijden voor de verschillende restaurants.

Als afsluiter van de dag komen we nog bij een grote supermarkt en nemen ook meteen ons avondeten mee, maar aangezien we net hebben gegeten op de markt is dat niet al te veel. Als de familie op bed ligt gaat Erwin nog even naar het centrale plein. Een groot deel van het centrum is sinds vandaag afgesloten voor het verkeer en op het plein is een groot podium gebouwd. Behalve het testen van het licht en geluid gebeurd er eigenlijk nog niets. Er is nog wel iets anders heel moois te zien. Twee verdiepingen van een koloniaal gebouw zijn over de hele breedte van de straat omgebouwd tot een mega projectiescherm. Iedere avond om 20.00 uur wordt hier de geschiedenis gepresenteerd van Campeche in een spectaculaire licht en geluidsshow die een halfuur duurt. Na een wandeling door het mooi verlichte koloniale centrum gaat ook Erwin terug om nog wat digitale verslaglegging te doen en dan het voorbeeld van de rest te volgen; slapen.

23 december. Ook deze nacht slapen we allemaal prima. Mirthe slaapt lekker uit tot half acht maar de rest is om 7.00 uur wakker. We gaan vandaag Campeche verlaten en reizen naar Xpujil. Dit is ongeveer vier uur rijden dus we willen op tijd weg. Gelukkig hebben we nu spullen in de auto laten liggen wat er voor zorgt dat we sneller ingepakt zijn. Erwin gaat de auto halen en dat valt niet mee. De straat voor het hotel is nog steeds afgesloten dus een omweggetje en een stuk achteruit rijden zijn noodzakelijk. Gelukkig rijd één van de piccolo’s mee om de weg te wijzen.

Voor we de stad verlaten maken we nog een foto van de letters en gaan we tanken. “Doe maar vol” was de instructie. Uhm wij bedoelde niet tot over de rand in het riool. Afijn de ramen worden wel met uiterste precisie gewassen. De bediende krabt zelfs met zijn vinger het vuil eraf. De Mex180D die we gaan volgen is eigenlijk best wel een leuke tolweg. Het uitzicht is ruim en er valt best veel te zien. Niet zoals de andere wegen dichte jungle strak naast de weg of zoals de geluidswallen in Nederland.

Net voor Champotón houdt de tolweg op en gaat de oude 180 door. De weg is ook gelijk wat minder in conditie. Het plaatsje is wel heel leuk want we volgen een hele tijd de prachtige kustlijn. Aan het einde van de stad verlaten we de kustlijn en volgen de 261. Aangezien de dag tot zover gaat als gepland willen we een leuke stop houden. Hiervoor moeten we wel een halfuurtje omrijden maar dan kunnen we Ecopark Miguel Colorado bezoeken. Gelijk als we bij Xbácab de autostrada verlaten komt de jungle een stuk dichter naar de weg en is deze ook gelijk nagenoeg verlaten. Een beetje spannend blijft dit wel aangezien we niet goed weten wat we tegen kunnen komen. We komen bij een t-splitsing en nemen de rechter weg. Deze is nog smaller en ondanks dat er twee rijbanen zijn met een onderbroken gele streep in het midden is inhalen onmogelijk en elkaar passeren op sommige stukken is alleen stapvoets mogelijk. Het scheelt dat we gedurende twintig minuten alleen wat brommers en een pick-up truck tegenkomen. Deze rijd wel tegen het verkeer op onze baan aangezien er zoveel gaten aan zijn kant zitten dat het er te moeilijk rijden is. In het dorp Miguel Colorado moeten we nog een bocht om, maar hierbij is de weg niet meer dan een karrenspoor. Gelukkig wordt het hierna beter en komen we goed aan in het park.

Op de parkeerplaats staan twee grote pick-up trucks met zwaar gewapende militairen, waarvan er één ons gedag zegt. Ook dit geeft ons een dubbel gevoel. Want ondanks dat we tot nu toe niets zien van criminaliteit is het er wel. Snel de gedachte wegzetten. Het ecopark waar we nu zijn is gemaakt rondom een cenote die anders is, dan we tot nog toe gezien hebben. De hoofdcenote kan nog het beste omschreven worden als een grote kom waar water onderin ligt. Bovenop de rand kan gelopen worden en bij verschillende uitzichtpunten worden gekeken. Over de “kom” hangen ook twee ziplines. Er kan in het water gezwommen en gekajakt worden. Om dit te bereiken moet een flinke trap van ongelijke stenen afgedaald worden en dit gaan we doen. Onderin eten we eerst onze lunch en dan gaan Jasper en Erwin in de kajak. Jasper ligt heerlijk relaxed voorin. Ze bekijken alle kanten van de cenote en gaan dan weer aan wal. Mirthe speelt ondertussen met de steentjes en wat auto’s en vraagt zich waarschijnlijk af waarom zij niet in een kajak zit. We klimmen nog even naar een uitzichtpunt bij de ziplines en gaan weer naar de auto.

We hebben nog tweeëneenhalf uur te gaan, ondanks dat het maar honderdvijftig kilometer is. Al snel als we de jungle verlaten komen we in Escárcega en gaan we bij de rotonde linksaf de 186 op. Dit deel van de route is een stuk drukker bereden. Het is een route van west naar oost, dus wellicht ligt het daar aan. Erwin doet Jasper voor hoe vrachtwagens in te halen. Je kan er zelfs drie tegelijkertijd doen. Of bij een drempel is ook een optie. Mirthe heeft het grootste gedeelte van de tijd geslapen in de auto en Jasper doet het super goed op de achterbank. Hij kijkt naar buiten, vertelt alles wat hij ziet, waarschuwt voor een tope, vertelt als papa wel zou moeten inhalen en houdt bij hoeveel we er hebben ingehaald. Al klopt de telling niet helemaal meer aan het einde.

Op de kaart zien we wanneer we het grote reservaat inrijden van Calakmul. Hier is ook een groot tempelcomplex gevestigd, maar we moeten nog even goed bedenken of we morgen weer twee uur enkele reis willen rijden vanaf ons hotel. Helaas zien we geen wilde dieren langs de kant van de weg, maar als je in zo’n groot park zit zouden wij dat ook niet doen.

We slapen vanavond in een cabana, oftewel een hutje met wat basic aangelegde stroom en douchevoorziening EN onder een klamboe. Dat is voor Jasper wel nieuw, maar het lijkt hem wel wat. We zetten de kerstversiering weer neer en zijn toch blij dat we in Nederland maar één keer per jaar de kerstboom hoeven op te tuigen.

Ondertussen is het al laat geworden en willen we uit eten. De eigenaar van de hutjes heeft ook een pizzeria en daar gaan we eten aangezien deze goed aangeschreven staat. Omar bedient ons. Hij is een jongetje van rond de twaalf jaar en heeft perfect Engels geleerd. Hij regelt het allemaal wel daar in de zaak. De pizza is inderdaad heerlijk en we hebben er ook nog spaghetti, frietjes en twee liter frisdrank bij. Hadden we al gezegd dat de kids nog nooit zoveel zoetigheid op hebben?

In bed ligt Jasper nog even met zijn klamboe te spelen, waardoor die steeds weer verkeerd hangt en uiteindelijk valt hij in slaap. Rhianne en Erwin genieten buiten nog even van de frisse wind en het geluid van de vogeltjes tot dat het toch wel ver afkoelt. Een frisse nacht staat ons te wachten. Ondanks dat het qua temperatuur nog steeds warm is.

24 december. Behalve Mirthe heeft verder niemand echt lekker geslapen. De klamboes waren een beetje te strak en de meeste buiten geluiden waren te horen. Rond vier uur gaat Jasper bij Rhianne in bed en Erwin op Jasper zijn plek. Bij het ontbijten videobellen we even met de familie Lops die vandaag alvast kerstmis gaan vieren. Terwijl zij de cadeautjes verder uitpakken gaan wij naar de tempels van Becán. Het grote tempelcomplex van Calacmul is te ver weg maar dit moet een mooi alternatief zijn.

Wat we zien in Becan is zeer zeker de moeite waard. In totaal zijn er twintig bouwwerken te zien waarvan sommige deels gerestaureerd. De bouwwerken geven een goede indruk van hoe de Maya’s hier hebben geleefd. Er zijn nog gangen en kamers te zien en er kan echt een beetje rondgelopen worden in de gebouwen. We beklimmen een aantal bouwwerken en zijn de hele ochtend zoet.

Na een vluchtige lunch op de parkeerplaats gaan we terug naar Xpujil voor een bezoek aan de kapper. Hij moet waarschijnlijk op tijd zijn voor kerstavond, want hij werkt erg snel en soms vrij hardhandig. Dat laatste komt waarschijnlijk omdat van het mesje van de tondeuse de helft aan tandjes ontbreekt. Ook met het scheermes gaat de kapper sneller om dan hij aan kan. Door de snelheid wordt Erwin zijn oor geraakt, gelukkig blijft deze er wel aanzitten. Een tweede kapper ontfermt zich ondertussen over Jasper. Op een bord met tientallen plaatjes van kapsels hebben we een leuke aangegeven en dit wordt uitgevoerd door hem. Gelukkig werkt hij rustig en vind Jasper alles prima. Als de mannen beiden klaar zijn, rekenen we omgerekend drie euro af en dat is dan voor allebei. We begrijpen nu de snelheid. Om wat te verdienen moet er wel snelheid zijn.

We gaan naar onze hut om even te douchen. Voor het zover is wordt even de auto enigszins opgeruimd en ondertussen zijn de kids in een grote berg zand gedoken die wordt gebruikt om iets te bouwen bij de hutten. In no time zijn de schepjes uit de auto en zijn beide weer eens witter dan een sneeuwpop.

Voor we kunnen douchen even uitvinden hoe dit werkt aangezien er namelijk een speciale douchekop is waar stroomdraad naar toe loopt. Het blijkt dat er een interne verwarming in de kop zit die op elektriciteit werkt. Beetje spannend maar het gaat goed. Vandaag hebben we ook nog een eind van de dag activiteit. Dit is een bezoek aan de Zotz Cave oftewel een vleermuizen grot. In het toeristen bureau vragen we hiervoor de exacte locatie na. Bij kilometerpaal 106 rechtsaf gezien vanaf de stad. We zien al een driehoekig geel bord met een vleermuis erop. We parkeren, eten snel een banaan en gaan via een pad naar de grot met miljoenen vleermuizen.

De eerste vleermuizen komen we op het pad al tegen. Niet veel later zien we ze ook uit de grot vliegen waarna er duizenden, tienduizenden, honderdduizenden volgen in een grote draaikolk. Ze vliegen aan alle kanten langs ons heen, vaak op enkele centimeters afstand. We voelen de windverplaatsing van hun vleugels en horen het hoge geluid dat zij met zijn allen maken. Gaaf hoor en de kids vinden het gelukkig niet eng. Aangezien het nu snel donker wordt en we nog bijna vijftig kilometer terug moeten, aanvaarden we de terugweg. In de auto eten we worstjes, paprika en tortilla als voorloper op het avondeten. Goed oppassend voor topes (die drempels die met daglicht al soms niet te zien zijn) en ander verkeer rijden we over een pikdonkere weg terug. Al met al was het de moeite meer dan waard en zijn we blij dat we dit schouwspel met eigen ogen hebben gezien.

25 december. Het heeft vannacht veel en hard geregend wat door ons golfplaten dak goed te horen was. Ook heeft het vuurwerk wat de Mexicanen afstaken voor kerstavond nog tot ver na middennacht geduurd. Vandaag is het dan eerste kerstdag en op reis doen we natuurlijk precies als thuis maar dan anders. We starten met ontbijt op bed, aangezien we geen tafel binnen hebben en het buiten miezert. Het bestaat uit tortilla pindakaas, tortilla chocopasta en broodjes avocado met tomaat. Als toetje eten we de rest van de yoghurt van gisteren, wat cakejes en gedroogd fruit.

Dan gaan we cadeautjes uitpakken. Uiteraard onder de boom maar dan wel een boom buiten en de cadeaus volgens Mexicaanse traditie hangend in een pinata. Onze pinata is in de vorm van een sneeuwman aangezien elke vorm van kou ontbreekt. Jasper slaat er lustig op los met een stok terwijl wij Erwin zijn familie fijne kerstdagen wenst met videobellen. Na flink slaan en boksen geeft de pinata zich uiteindelijk over en komen de cadeaus te voorschijn. Voor Jasper zit er zijn eerste Lego doosje in en Mirthe krijgt een popje met muziek. Uiteraard zit er ook veel te veel snoep in.

Hierna is het natuurlijk hoog tijd voor familiebezoek. Aangezien deze wat ver weg zitten van de echte familie gaan we naar onze voorouders. We gaan namelijk apen spotten bij het tempelcomplex van Hormigueros. Voor het zover is moeten we eerst ons hutje ontruimen aangezien we na het bezoek gelijk doorreizen. Het scheelt dat we weer wat ruimte in de achterbak hebben door het ontbreken van de pinata. Het complex wat we bezoeken ligt ruim twintig kilometer buiten Xpujil en we weten dat het laatste stuk een slechte weg is. Het is erg rustig op de weg en de weg naar het park is zelfs volledig verlaten. Aan de rand van het park houdt het asfalt op en maken we van onze auto een terreinwagen. Anderhalve kilometer hobbelen we tot we op een verder lege parkeerplaats staan.

De borden zijn vrij duidelijk en we moeten lopend een pad door de jungle gaan volgen voor een kilometer. Jasper loopt deze helemaal op zijn superschoenen. Op het juiste punt aangekomen turen we in de boomtoppen maar zien niets. Even denken we dat de familie ons tweede kerstdag verwacht maar dan horen we gekraak in de boomtoppen. En ja hoor vier of vijf apen spelen in de boomtoppen heel hoog boven ons. Jasper vind het maar spannend zo zonder hek. Wij genieten van het moment en maken wat foto’s en video’s. Als de apen lager komen en er meer vruchten uit de bomen vallen vinden we het welletjes, het bezoek hoeft niet te intiem te worden.

We lopen terug en zelfs Mirthe loopt het halve pad aan een vinger mee. Terug op de parkeerplaats hebben we lunch wat qua menu ongeveer gelijk is aan het ontbijt van vanmorgen. We fotograferen nog wat prachtige vogeltjes die ook genoeg in deze buurt zitten. Dan gaan we op weg naar onze volgende bestemming: Lake Bacalar.

We moeten terug rijden via Xpuijl waar we ook gelijk tanken. Dan is het voornamelijk rechtdoor, rechtdoor en nog veel meer kilometers rechtdoor bijna honderd kilometer zonder bochten. Aangezien we af en toe een beetje stijgen en dalen kunnen we soms kilometers ver de weg voor ons zien. We steken onderweg de provincie grens van Campeche over en zijn in Quintana Roo, dat betekent het klokje weer een uur vooruit en een uur minder kerst dit jaar. Tegen vieren plaatselijke tijd zien we voor het eerst stukjes van Laguna de Bacalar wat ook wel het meer van de zeven kleuren wordt genoemd. Het is een prachtig gezicht. Morgen gaan we daar uitgebreid kijken want nu gaan we inchecken bij ons hotel Szapot en de spullen uitpakken. Jasper zorgt ervoor dat de kerstspullen weer een plekje krijgen terwijl we Mirthe leren om haar pop kusjes te geven, zo schattig! We willen eten bij een goed aangeschreven Taco restaurant maar helaas blijkt deze gesloten vandaag. Uiteindelijk eten we ons kerstmenu bij een straatstal, maar deze man kan de drukte niet goed bolwerken. Hij vergeet een deel, wat komt is minder lekker en uiteindelijk ook nog vrij prijzig. Jammer, kijken of dat tweede kerstdag beter kan. Als de kids op bed liggen luisteren w naar de TOP2000 terwijl we de plannen maken voor de komende dagen en het verslag bijwerken. Kortom een prima eerste kerstdag.

Reisroute

Merida -> Chocholá -> Campeche -> Miguel Colorado -> Xpujil -> Lake Bacalar. En uitstapjes

Afgelegde afstand

850 km

Overnachtingsplek

Mission Campeche
Calle 10 No 252, Campeche
Een mooi en redelijk luxe hotel in hartje Campeche. Een hele behulpzame staf en dat kwam goed uit met een kamer op de tweede verdieping. De kamer heeft uitzicht op de kathedraal en zelfs de outdoor presentatie is een beetje te zien. We hebben voldoende ruimte op de kamer.

Cabanas chaam calakmul
Calle pechal sin numéro, Xpujil
Waarschijnlijk de meest basic accommodatie van deze reis. Door de kieren kunnen we eenvoudig buiten kijken. De stroom is wat provisorisch maar lijkt veilig aangelegd. De klamboe's bij de bedden zijn wat aan de strakke kant. De eigenaar heeft in het centrum ook nog een restaurant wat een aanrader is.