Maya's, cenotes en natuur

11 december. We hebben de wekker om kwart over zeven gezet, we kunnen namelijk om half tien de auto halen en rond die tijd willen we dat ook doen. Voor we gebruik gaan maken van het ontbijt wat bij de kamer hoort pakken we eerst de tassen in. Het lichte ontbijt bestaat uit toast, banaan en watermeloen. Net na half tien zijn we bij het verhuurbedrijf. Hier duurt de administratie even, aangezien een nieuwe collega wordt ingewerkt. Eindelijk kunnen we naar de parkeerplaats waar een zilvergrijze Volkswagen Vento op ons wacht. De auto heeft net geen 50.000 kilometer gelopen en links en rechts wat gebruikssporen. Wij vinden het prima voor de komende twintig dagen. Bij Rianne, een Nederlandse expat, hebben we een kinderstoeltje voor Mirthe kunnen lenen, dat scheelt weer aangezien de huur ongeveer even veel kost als een nieuwe kopen. Deze halen we even op bij een vriendin van haar.

Dan rijden we naar de Wallmart voor de hoognodige boodschappen: fruit, een nieuwe zonnebril voor Rhianne (kon er niet zo goed tegen om van een stapelbed af te vallen) en luiers voor Mirthe. De rest doen we vanmiddag als we in Valladolid zijn, onze volgende bestemming. Uiteindelijk rijden we rond het middaguur Playa del Carmen uit en rijden de 305D richting Valladolid. De weg is oersaai te noemen met links en rechts alleen maar bomen van de jungle. Het enige wat nieuw voor ons is zijn de touwbruggen voor apen om de snelweg over te steken. Helaas zien we geen enkele brug in gebruik.

Kort nadat we de 180D opgegaan zijn zien we een aankondiging voor een rustplaats. Dat vinden we een mooi moment voor een boterhammetje. Ook deze weg biedt weinig afwisseling dus een rustmomentje is prima. We parkeren de auto onder de bomen en vele vogels kwetteren er rustig op los. Wat opvalt is de vele poepies die in korte tijd op de geparkeerde auto’s verschijnen. Erwin wordt zelfs op zijn shirt geraakt als hij naar de auto loopt. Als de innerlijke mens verstevigd is gaan we weer verder.

We zijn een paar kilometer op weg als Jasper ineens zijn konijn mist. CRISIS! We stoppen langs de weg en kunnen langoor echt niet vinden. Jasper denkt dat hij konijn op de stopplek vergeten is OF ergens anders..... zelf kunnen we ook niet met zekerheid zeggen wanneer we hem voor het laatst hebben gezien. We beslissen om te draaien, maar de dichtstbijzijnde retorno, oftewel U-bocht is vijftien kilometer verderop. Lange kilometers die we ook weer terug moeten. Eenmaal terug bij de rustplaats zien we konijn gelukkig liggen aan de overkant van de weg. Yes, weer herenigd! Nu moeten we alleen zien te draaien en dat kan pas weer vijftien kilometer verderop. Pfff, nu hebben we een wel een mazzeltje want ongeveer na tien kilometer kunnen we onder een kruisend viaduct omdraaien en bij alle andere viaducten die we zien kan dat niet. Afijn we zijn al blij dat de crisis bezworen is en rijden, na een omweg van vijftig kilometer en een uur vertraging, bijna lachend de laatste tachtig kilometer.

Eenmaal in Valladolid doen we onze boodschappen en gaan dan naar de Gayser Apartments. We hebben een nette kamer met koelkast en koken kunnen we in het gezamenlijke gedeelte van het hostel wat beneden zit. Aangezien alle kamers hetzelfde zijn ruilen we ons exemplaar in voor eentje die wat verder weg van de trap zit, wel zo veilig met Mirthe. Het is pas vier uur, maar doordat we weer een tijdzone zijn opgeschoven is het voor ons vijf uur en hebben we dus weer trek. Rhianne gaat koken en tussendoor helpt Erwin met het vertalen van de bereidingswijze van de aardappelpuree. Wat op tafel komt smaakt heerlijk dus ook deze taalbarrière is geslecht.

Als de kids op bed liggen bereiden we de dag van morgen voor en verdiept Rhianne zich in de zorgverzekering van volgend jaar, ook dat moet even gebeuren vakantie of niet. Nadat we zo goed als klaar zijn om te gaan slapen maken we blijkbaar iets te veel herrie of licht naast Mirthe haar hoofd. Ze wordt om een uur of tien wakker en blijft ons nog anderhalf uur bezig houden, zucht.

12 december. Om iets na zessen gaat de wekker. Minder prettig na de uitvoering van Mirthe gisteren. Maar ja, we hebben een doel en dat is rond acht uur in het tempelcomplex Chichén Itzá te zijn. Dit is één van de moderne zeven wereldwonderen en daarom razend populair bij toeristen. Gelukkig komen er heel veel met toertjes uit bijvoorbeeld Cancun, Playa del Carmen en Merida en zij arriveren pas rond 10.00 uur. Doordat wij nog moeten tanken en pinnen zijn we rond 8.15 op de nagenoeg lege parkeerplaats en er zijn pas twee bussen. Chichén Itzá was een van de belangrijkste steden van de Maya's. Volgens legendes werd deze stad in 987 gesticht, maar vermoedelijk werd hij toen veroverd. Er is in ieder geval veel bewaard gebleven om een indruk te krijgen hoe het er vroeger uit gezien moet hebben.

We hebben een leuk fluitje gezien in de vorm van een arend die we graag kopen alleen zijn er tientallen aanbieders dat we eerst even “uitvogelen” wat een goede prijs is. Jasper vind het maar gek dat hij af en toe dezelfde vogel moet terug leggen. Uiteindelijk bij de vierde aanbieder weten we een wederzijds faire prijs af te spreken die ongeveer 75% onder de startprijs ligt. Bij de heilige cenote eten we even wat versnaperingen en krijgt Jasper gelegenheid te spelen met zijn, in Isla Mujeres, gekregen dinosaurussen.

Hierna gaan we naar het sportveld. Door de bouwvorm (die tot op heden niet ontrafeld is) is het mogelijk om op normale toon te praten met elkaar van de ene naar de andere kant van het veld. Nu lukt dat niet, zeker niet in de laatste plaats omdat het een stuk drukker geworden is met mensen. Inmiddels is de temperatuur opgelopen tot rond de achtentwintig graden en we vinden het mooi geweest. Rond het middaguur verlaten we de ruïnes. Op de parkeerplaats met, inmiddels meer dan 300 auto’s en zeker veertig bussen, doen we nog een boterham en stappen dan weer in de auto.

Net als vanmorgen zien we heel wat hardlopers met een fakkel gevolgd door fietsers met Mariabeelden en volgauto’s. Dit blijkt bij navraag de feestdag van de ‘Lady of Guadalupe'. Ze is de beschermheilige van Mexico en sinds 1945 van heel Latijns-Amerika. Door het hele land (en zelfs wereld) zijn er festiviteiten waarbij te zien is dat veel Mexicanen religieus zijn. De traditie met fakkels is begonnen met de Olympische spelen in Mexico City en wordt nu gedaan tijdens deze feestdag.

In de middag gaan we relaxen. Ons oog is gevallen op de cenote bij haciënda San Lorenzo met een zwembad. Voor deze cenote kan 70 peso’s entree betaald worden. Ook is het mogelijk voor 100 peso’s binnen te komen waarbij gebruik gemaakt mag worden van het zwembad en de omkleedgelegenheden. Daarbij komt vijftig peso’s retour om te besteden in het restaurant. Ten slotte kan honderdvijftig peso’s betaald worden en dit bedrag mag dan volledig in het restaurant besteed worden. Aangezien we graag wat willen eten en drinken kiezen we de laatste optie.

Als we omgekleed zijn lopen we gelijk naar de cenote. Hiervoor moeten we twintig meter naar beneden afdalen via een betonnen trappenhuis waar alleen een paar lampjes branden. Onderin is ineens licht en staan we aan de rand van de cenote die een doorsnede heeft van twintig meter en kristalhelder water bevat. Er zwemmen hooguit zes mensen, dus we zijn bijna alleen. We geven Jasper naast zijn zwembandjes ook een reddingsvest aan en dalen via een trap af naar het water. Als snel zien we allerlei vissen zwemmen. De wanden zijn omgeven door steile rotsen begroeid met varens en sommige bomen hebben hun wortels tot in het water. Echt heel indrukwekkend en mooi. Jasper wil niet echt zwemmen en blijft boven bij Rhianne en Mirthe als Erwin gaat snorkelen. We gaan maar niet met Mirthe zwemmen, aangezien het hier 50 meter diep is op sommige plekken. Hierna gaan Rhianne en Erwin om beurten slingerend aan een touw als Tarzan te water. En Jasper gaat nog heel even drijven, nou ja, drijven…

Dan komen er twee bussen met toeristen aan en gaan wij supersnel naar het zwembad boven. Hier bestellen we ons eten bestaande uit nacho’s en tortilla’s met ei. Lekker grote porties en heerlijk van smaak. We ontmoeten nog een gezin uit Canada van Vancouver Island die reizen met nog iets jongere kinderen dan wij. Als Jasper nog even gesprongen heeft op de trampoline aanvaarden we de terugweg.

We nemen een onverharde weg waarvan we tot op heden niet helemaal zeker zijn of dat ook de bedoeling was met de auto. De weg is smal, vol gaten en op sommige plekken over de volledig breedte voorzien van grote plassen. De fietsers voor ons kunnen sneller rijden dan wij. Tegen schemering zijn we terug in Valladolid. We halen even snel een blik groente in de supermarkt en yoghurt zodat we onze eerder gegeten restaurantmaaltijd kunnen aanvullen. Dan gaan we terug en zijn erg tevreden over deze welbestede dag.

13 december. Vandaag staat een bezoek gepland aan Ek Balam, dit zijn wederom Maya tempels maar dan veel meer gelegen in de jungle, minder gerestaureerd en deze mogen beklommen worden. We zijn hier uiteindelijk om 9.00 uur aangezien we een klein beetje verkeerd rijden en in Ek Balam dorp uitkomen. Ook een mooi authentiek dorpje om even snel te zien met bewoners die nog leven in hutjes met daken van bladeren.

We wandelen het complex binnen via de boogruïne en beklimmen dan de hoge Acropolis. Met zijn ongelijke trappen waarvan sommige ruim veertig centimeter hoog zijn best een uitdaging voor een bijna vierjarige. Gelukkig zijn de treden wel breed genoeg voor een volwassen voet. Bovenop genieten we van het uitzicht. We kunnen een aantal kleinere ruïnes zien en verder alleen maar jungle. Als Jasper een foto wil maken van de schoonheid wordt hij door een soort wesp geprikt die verstopt zat op de houten afrastering. Met wat moeite krijgen we hem weer rustig.

We dalen af naar een lagere verdieping waar langs beide zijden van de trap een verscheidenheid aan goed bewaard gebleven en ingewikkelde witte steen snijwerk en sculpturen (meestal menselijke maskers, slangen en jaguars afgebeeld) te zien zijn. Om deze goed te beschermen zijn er inmiddels daken gemaakt van palapa-blad. Onder aan de Acropolis genieten we even van wat fruit en gaan dan de onderste laag bekijken. Hier zijn verschillende kamers die bezichtigd kunnen worden. Op sommige plekken kunnen we een klein stukje van het ondergrondse gangenstelsel zien wat verder verborgen is. Aan de achterzijde is de tempel nog helemaal overwoekerd door de jungle, dit moet toch bizar zijn als je de eerste persoon bent die zo’n bouwwerk terug vindt. Via het ballcourt en wat andere ruïnes lopen we terug naar de uitgang. Een bezoekje aan de EHBO leert dat de angel inmiddels uit Jasper zijn vinger is dus we kunnen rustig gaan eten op de parkeerplaats. Als de innerlijke mensen weer verstevigd zijn rijden we met de auto naar een cenote om lekker af te koelen.

Deze middag gaan we naar cenote Suytun. Deze cenote is bijna volledig dicht aan de bovenzijde. Slechts een gat met een diameter van drie meter zorgt voor een lichtstraal precies op de stenen eronder. Een groot deel van de cenote is niet dieper dan 50cm tot een meter. Jasper kan hier dus best goed staan en met de visjes spelen. Mirthe vond vooral het lopen op de ondergelopen traptrede leuk. Het water was wel frisjes, dus al snel werden de lipjes van de kids wat blauwig. Al zal Jasper zich daar echt niet door laten stoppen.

Via de supermarkt gaan we naar het hotel. Vanavond staat er kip tortilla en groente op het menu met meloen en ananas na. ‘s Avonds nog lekkere sneeuwmannen gebakjes gegeten bij plus vijfentwintig graden. We moeten toch een beetje in de winter- en kerst stemming komen.

Voor diegene die het leuk vinden nog een geschiedenislesje over cenotes. We wisten al dat de cenotes sinkholes zijn in Mexico en dat Yucatan er heel veel van heeft. Bij toeval kwamen we op een stuk uit wat de cenotes verder verklaard en dan blijkt het spectaculairder dan gedacht! Destift.nl heeft er een duidelijk stukje over geschreven:

In het kort zijn cenotes gewoon grotten die onder water staan. In Yucatan, Mexico zijn er een kleine 4000 te vinden. Jarenlang werd gedacht dat deze door simpele natuurwerking werden gevormd. Veel cenotes zijn met elkaar door ondergrondse rivieren en de Maya’s maakten hier veelvuldig gebruik van om te overleven. Zelfs tijdens lang aanhoudende droogtes hadden ze door deze cenotes en kanalen altijd voldoende vers drinkwater voorhanden. Veel wetenschappers zijn het er over eens dat juist dit detail ervoor zorgde dat de Maya’s zo ontzettend groot zijn geworden.

De Chicxulub krater werd ontdekt

In 1991 deed men met toeval een spraakmakende ontdekking. Men was bezig met een onderzoek gericht op zwaartekracht, en stuitte op vreemde afwijkingen in de regio. Toen ze deze afwijkingen beetje bij beetje in kaart brachten, ontstond er een enorme cirkel op de landkaart die half op land, half op zee leek te liggen. Landinwaarts aan de rand van deze cirkel, ligt het overgrote deel van alle cenotes verspreid. Toeval? Niets bleek minder waar…
De Chicxulub krater nam de dinosauriërs, maar gaf ons cenotes
De onderzoekers besloten om hun data te vergelijken met recente satelliet foto’s en scans. Al snel bleek het om een ogenschijnlijk enorme meteoriet inslag te gaan, die na diverse bodemonderzoeken zo’n 65 miljoen jaar geleden moet hebben plaatsgevonden. Je raadt het al: Dit was de klapper die uiteindelijk en dinosauriërs en 90% van al het leven op aarde destijds tot uitsterven bracht. Een gekke gedachte. Ophopingen van het kalksteen aan de rand van de krater en miljoenen jaren erosie zorgde er uiteindelijk voor dat cenotes ontstonden. Yes!

14 december. Even na zevenen ontwaakt de familie. We gaan op doorreis naar Rio Lagartos en willen daar graag vroeg in de middag zijn. De cornflakes en yoghurt worden naar binnen gewerkt en Jasper eet zijn sneeuwmannengebakje. Even na negen uur zeggen we de receptionist gedag en stappen in de auto. Als we gepind hebben verlaten we voor de laatste keer Valladolid. De weg is niet al te lastig, 105 kilometer rechtdoor, het enige wat we hoeven te doen is de borden Ruta Flamingo te volgen.

Mirthe valt al snel in slaap en we beslissen de anderhalf uur in één keer te rijden. Behalve een plaspauze op twintig kilometer voor bestemming lukt dit prima. Net voor het middag uur rijden we het kustdorpje in. Nog voor we de eerste drempel gepasseerd zijn vraagt een local ons te stoppen. Hij wil graag weten of we een boottour willen maken naar de flamingo’s. Dat willen we wel maar niet nu en we wimpelen hem af. Zo ongeveer op elke hoek blijkt een verkoper te staan die ons graag een boottrip wil aansmeren en dat ze best vasthoudend zijn blijkt wel als er één het halve dorp achter onze auto aan fietst. Helaas voor hem, ook hij krijgt nee te horen, we hebben namelijk al een organisatie op het oog om morgen mee weg te gaan. Die gaan we straks reserveren. We hebben trouwens ook gelezen dat niet alle tourbureautjes veilige boten gebruiken, vandaar maar even de recensies gebruiken.

Eerst lunchen voordat we uit elkaar rammelen. Voor de rust doen we dat wat verder op de boulevard waar geen opdringerige verkopers meer zijn. Tijdens de lunch zien we verschillende leguanen waarvan er uiteindelijk een paar een beetje nieuwsgierig zijn. Er komen er drie op ons af tot armlengte, dan vinden we het genoeg en jagen ze een beetje uit de buurt voordat onze broodjes weg zijn. Eentje rent er meteen heel hard weg, wat een snelle beesten zijn dat zeg!

Rond één uur gaan we inchecken bij hotel Perico Marinero, we moeten nog heel even wachten dus gaan we eerst de boottrip voor morgen regelen. Dit doen we bij Rio Largartos Adventures waar we positieve reacties van gelezen hebben. Uiteindelijk betalen we 1000 peso’s voor een twee uur durende trip, die morgen om 7.00 uur vertrekt. We genieten nog even op het terras van het uitzicht over de rivier, zien tientallen kleine kolibries en spotten heel in de verte onze eerste flamingo’s, wij hebben nu al zin in morgen.

Rhianne en Jasper wandelen terug naar het hotel terwijl Erwin en Mirthe dat met de auto doen. We krijgen een kamer met uitzicht over de rivier en al snel vliegen er twaalf pelikanen over als we rustig op ons overdekte terras zitten. Al snel zegt Jasper zee - zwembad, zee - zwembad. We hebben namelijk niet alleen water voor de deur, in de tuin van het hotel ligt nog een heerlijk zwembad. Jasper wil hier graag nog even in en daar gaat hij mee beginnen met Rhianne. De waterpret is tot in de kamer te horen. Mirthe slaapt en Erwin maakt van de gelegenheid gebruik om vast wat verslag te maken. Daar is hij net mee klaar als Jasper en Rhianne weer binnenkomen, beetje koud geworden aangezien het bad niet verwarmd is. Erwin wil ook nog wel even afkoelen dus gaan de mannen nog even het bad in. Bij binnenkomst is Mirthe inmiddels wakker en ook zij heeft het warm. We laten Mirthe even afkoelen onder de douche, die we doormiddel van onze grote afvoerstop omtoveren tot mini bad. Erg leuk met de strandspeeltjes.

Zo gaat de middag lekker relaxt voorbij. We beginnen trek te krijgen en gaan op zoek naar een restaurant of iets gelijkwaardigs waar hier iets aan gedaan kan worden. Met de auto rijden we een rondje door het dorp en dat is maar goed ook. Veel kleine eetgelegenheden zitten dicht en de grotere restaurants vinden wij wat aan de dure kant. Uiteindelijk zien we een gezellig uitziend restaurant met allemaal vlaggen. Rhianne checkt of we wat kunnen eten en ondanks dat we de enige zijn is het nog mogelijk. Dus allemaal aan tafel. De gerechten die voornamelijk uit vis bestaan zijn erg lekker. Alleen, schijnbaar is de tijd die we krijgen om het op te eten gelimiteerd. Het restaurant wat ook gebruikt kan worden als disco draait lekkere muziek, alleen nog voor wij de borden leeg hebben gaat dit uit. We worden echt weggekeken als zelfs de kokkin komt wachten tot we klaar zijn. Als het eten op is gaan we gelijk weg en nog voor we de parkeerplaats af zijn is het licht uit en de deur dicht. Mexicanen eten hun uitgebreide maaltijd iets eerder op de dag, maar aan het feit dat restaurants vaak sluiten rond 18.00 uur wennen we niet.
Wij gaan terug naar het hotel waar de kids gelijk naar bed gaan en wij van vermoeidheid er naast in slaap vallen. Reisdagen blijven vermoeiende dagen.

15 december. Om het ritme van vroeg op staan nog een dag te verlengen staat de wekker vandaag iets voor zes uur. De oplettende lezer weet namelijk dat we om 7.00 uur met de boot gaan varen. Een half uur later zitten we aan het ontbijt wat hoort bij het hotel. Toast, cornflakes, melk en aanmaak sinaasappelsap. Om kwart over zes lagen er ook nog bananen maar die zijn in geen velden of wegen meer te bekennen.

Keurig op tijd zijn we bij de aanlegsteiger waar onze boot ligt. Er is nog een Duits koppel wat ook met ons mee gaat. We stuiven als eerste naar een groep flamingo’s die we al vanaf de kant konden zien. Jasper vind dit geweldig en geniet, in zijn stoere zwemvest, met volle teugen van het hele gebeuren. Aangezien wij buiten het seizoen zijn zien wij alleen de flamingo’s die hier het hele jaar blijven, dit zijn er nu enkele tientallen. In het seizoen van april tot augustus zijn dit er duizenden en kleurt Rio Lagartos helemaal roze.

High speed gaat het nu over de rivier richting de mangrove bossen. In dit gebied komt zout zeewater en zoet binnenwater te samen, dus is het een brak water gebied. In en om het water huizen 395 verschillende vogelsoorten en dan nog vele andere dieren. We zien ontzettend veel: soms een eenling zoals de grote blauwe reiger en de witte reiger en soms hele groepen aalscholvers en pelikanen. We zien een zeldzamere tijgerroerdomp en een visarend. In de mangrove van Rio Lagartos komen ook twee soorten krokodillen voor, de zoet- en zoutwaterkrokodillen. Wij zien maar liefst zes van deze beesten waarvan een jonkie van een paar maanden en nog geen veertig centimeter lang en een ouder exemplaar van zeker tweeënhalve meter. Onze gids vindt het mooi om vlak naast de krokodillen met de boot te gaan liggen, wij vinden dat maar niks en zeker niet als het grote exemplaar van de kant af komt onze richting in. Snel verder maar.

We zien op de kant nog enkele wasberen lopen die zich vermaken bij een aantal lokale vissers. We laten de mangrove achter ons en zien in de verte een grote zoutberg liggen. In dit gebied wordt namelijk zout gewonnen. We stoppen om naar het uitzicht op deze roze meren (Pink Lakes) kijken en dat is prachtig. Door de grote hoeveelheid zout en de algen, garnalen en plankton die hier leven, krijgt het water een mooie roze gloed als de zon erop schijnt en het zorgt ervoor dat de flamingo’s zo roze worden als ze zijn. De gids laat ons nog een flesje water met de plankton zien. We kunnen nog een modderbad nemen, maar aangezien Mirthe graag wil slapen, Jasper het wel gezien heeft en onze Duitse medepassagiers niet zo’n interesse hebben slaan we deze keer over. De huid is toch nog strak genoeg.

Terug in Rio Lagartos gaan we naar het hotel waar we nog net de laatste hapjes van het ontbijt kunnen meepikken. Twee keer ontbijten is zo gek nog niet. Om 11.00 uur is de auto ingeladen en kunnen we na het maken van wat detailfoto’s van de boten en even tanken op weg. Het is een stukje drukker dan gisteren, op zich niet erg alleen het inhalen van langzaam verkeer is hierdoor af en toe een uitdaging. Na ruim anderhalf uur gereden te hebben is Erwin enorm toe aan een plaspauze, deze lassen we in ter hoogte van het volledig onbekende plaatsje San Antonio Cámara. Direct langs de weg 176 hebben een aantal slimmeriken precies voor een drempel een supermarkt, twee wc’s en een restaurant geplaatst. Er is zelfs iemand zo slim om er maïskolven en vers fruit te verkopen. Die maïs gaat er bij ons wel in aangezien het lunchtijd is. In de mini super kopen we nog wat drinken en yoghurt. Als iedereen voorzien is van een natje en droogje vervolgen wij de route.

Nu duurt het niet lang meer voor we in Izamal zijn. Dit is dan alweer een bekendere plaats, het is namelijk een koloniale stad waar zo’n beetje elk gebouw geel geverfd is. We stoppen midden in het plaatsje om even te gaan rondkijken. Het centrale plein is omringt door prachtige bogen waar onderdoor gelopen kan worden. De belangrijkste bezienswaardigheid is het oude klooster genaamd Convento de San Antonio de Padua. Dit koloniale gebouw stamt uit 1561 en is, net als de rest van de gebouwen in Izamal, volledig geel geschilderd. Het klooster is gelegen in het midden van het centrum en geeft uitzicht over de Maya piramide die wij helaas niet gaan beklimmen. We kijken ook nog even in het bijhorende kerkje met prachtig altaar.

We lopen naar één van de pleinen waar verschillende kraampjes staan en we onze souvenirs kunnen aanvullen. Aangezien het inmiddels tegen half vier loopt en we nog een uur moeten rijden naar onze eindbestemming Merida, gaan we weer verder. Het lijkt erop dat we geen genoeg kunnen krijgen van de gele straatjes. We rijden namelijk nog een paar blokken rond voor we de juiste richting vinden, het valt niet mee al dat eenrichtingsverkeer in Mexico.

Een klein uur later komen we aan in Merida. De komende vijf nachten slapen we in La Casa Del Chac, een eigen huis. Felipe, de eigenaar van het huis geeft ons een uitgebreide rondleiding. Het huis bestaat uit meerdere delen. Een voorhuis met woonkamer en keuken. Een mooie tuin met het nodige meubilair en steentjes en ten slotte een mooie kamer met badkamer die via de tuin bereikbaar is. Een fijne plek voor de komende dagen.

Rhianne gaat snel een pasta maken zodat we gelijk kunnen eten na deze lange dag. Als de kids op bed liggen genieten wij nog even van onze eigen woonkamer. We maken warme choco met chocolade tabletten en werken de verslagen bij. Het internet lijkt goed dus met een beetje mazzel kunnen we de komende dagen onze achterstand voor een deel wegwerken.

Reisroute

Playa del Carmen - Valladolid - Rio Lagartos - Merida
En de uitstapjes tussendoor.

Afgelegde afstand

Bijna 700 kilometer

Overnachtingsplek

Tres Mundos Hostel
Calle 6 entre Av. 20 y Av. 25, Playa del Carmen
Prima hostel, simpel ontbijt inbegrepen (wel pas vanaf 8.30 uur). Kregen een upgrade naar een eigen dorm met badkamer. Vriendelijke stad.

Gayser Appartments
Calle 45 nummer 199 between street 36 and street 38, Valladolid
Een hostel met luxere hotelkamers. Wij hebben dit keer een kamer met koelkast en kunnen gebruik maken van het keuken toe van het hostel, ideaal! Al is al het keukengerei aan vervanging toe. Nette en schone kamer, wel gladde tegels zodra er een druppel vocht op valt. Vriendelijk personeel.

Posada El Perico Marinero
Calle 9, Rio Lagartos
Prachtig uitzicht over het water, met bootjes en genoeg vogels om uren naar te kijken. Het terrasje maakt de kamer helemaal af. Redelijk ruime kamer. Zwembad en ontbijtje zijn inclusief. Je kan hier ook fietsen huren.