Nog een paar dagen relaxen en dan naar h.....

31 december. Ondanks dat we er laat in lagen gaat de wekker al vroeg. Rianne, onze gastvrouw, moet om 8.00 uur weg en wij moeten onze spullen in de auto nog zodanig inpakken dat we het straks redelijk eenvoudig kunnen verplaatsen naar onze volgende hotelkamer die minimaal op de eerste verdieping zit. EN dat we de auto kunnen inleveren over een paar uurtjes. Gelukkig krijgen we wat bonustijd aangezien onze gastvrouw toch wat later weg hoeft en uurtje later hebben we ontbeten en de spullen gepakt. Toch fijn dat Mexicaanse uurtje. We bedanken Rianne hartelijk voor alle hulp en vertrekken naar het hotel.

In het El Horminquera Hotel zijn de mensen oprecht vriendelijk te noemen. Aangezien we te vroeg zijn voor het inchecken kunnen we alle spullen bij de receptie neerzetten. Ook geven ze ons een kamer dichtbij op de eerste verdieping. Dit scheelt veel sjouwwerk. Nu kunnen we gaan tanken aangezien de auto 6/8 gevuld terug moet. Graag de volgende keer gewoon aftanken, dat is veel eenvoudiger. Als dit geregeld is kan de auto terug gebracht worden. Op de parkeerplaats wordt de auto minuscuul bekeken. Gelukkig worden al bestaande schades niet aan ons toegerekend. We hadden de auto bij ophalen goed gefotografeerd maar liever geen discussie. In het kantoor moeten we een tijd wachten tot de administratie ook afgehandeld kan worden. Uiteindelijk hebben we met de twee auto’s in totaal 2266 kilometer gereden.

We eten fruit bij de fontein op het plein van het gemeentehuis. Hier zijn ook allerlei kraampjes in verband met de feestdagen die we vluchtig bekijken. Na een sanitaire stop in de Walmart gaan we met de taxi een pinata kopen. Jasper wordt namelijk over ruim twee weken vier dus vinden we dat leuk. Hij mag zelf kiezen en de keuze valt op een groot gevaarlijk beest die bijna net zo groot is als hij zelf. Ook kopen we nog het nodige snoepgoed. Een taxi brengt ons terug naar het hotel. We kunnen nu alle spullen naar de hotelkamer brengen en dan lijkt het erop dat een tasje uit het dashboardkastje ontbreekt. We denken niet goed na en Erwin gaat controleren bij het verhuurbedrijf. De auto blijkt leeg en bij terugkomst zijn we vergeten de souvenirtas te checken. Foutje.

Inmiddels is Mirthe moe en gaat slapen. Jasper en Erwin gaan vast naar het strand waar ze een mooi groot kasteel op een fort bouwen. Aangezien de meeste dreiging niet komt van piraten maar van de golven worden er dijken en kanalen om het bouwwerk gemaakt. Zelfs een grote golf die de tassen nat maakt van andere strandgangers kan ons kasteel niet verwoesten. Dit wordt wel gedaan door Mirthe als die een anderhalf uur later met Rhianne op het strand komt.

Het deert Jasper niet dat er flink meer zeewier is dan de eerste keer dat we in Playa del Carmen waren. Wij vinden het niet alles maar we spelen een tijd lang met hem in de golfen waar hij zich steeds prettiger voelt. We maken nog een Nieuwjaars filmpje en gaan dan tegen zessen naar het hotel terug. Hier gaan we douchen en dan bellen met familie in Nederland want daar is het inmiddels 2019. Een raar idee dat wij daar nog zes uur op moeten wachten. Na het bellen gaan we hamburgers eten in een parkje in de buurt. Tegen achten kunnen de kinderen naar bed en wij vallen er, na het zetten van de wekker, gelijk naast in slaap. Even na elven maakt de wekker ons wakker. We staan rustig op en wekken Jasper en Mirthe. Die vinden dat maar vreemd ondanks dat we Jasper al verteld hadden dat we naar een feestje met vuurwerk zouden gaan. We wandelen naar het strand en daar is het al redelijk druk. Om precies twaalf uur start het vuurwerk en zijn ook wij in 2019. Wij zijn erg benieuwd wat dit nieuwe jaar ons allemaal zal brengen. Een kwartier later liggen de kids weer in bed en wij blijven nog even wakker om wat verslagen te doen.

1 januari. Feliz año nuevo! Ondanks dat wij pas om 02.00 uur gingen slapen zijn we vroeg wakker. We komen wel wat traag op gang vandaag maar wie heeft dat niet op deze dag. Ontbijten doen we voor de verandering een keer op het strand en natuurlijk gaan we gelijk zwemmen en een nieuwjaarsduik nemen. Althans gedeeltelijk dan want er is vandaag erg veel zeewier en dan is duiken echt niet lekker. Overal zitten stukjes zeewier geplakt op ons lichaam.

Als we gedoucht hebben gaat Mirthe slapen, Jasper wat filmpjes kijken en wij de familie verblijden. Aangezien we namelijk niet op bezoek gaan zetten we twee verslagen online. Eindelijk weer goed internet. In de loop van de middag gaan we souvenirs kopen. We hebben niet voor niets een extra tas gekocht. Onderdeel van het kopen is voor Erwin tequila proeven. De tequila met noten en vier jaar gerijpt in het vat is de lekkerste maar die kost honderdzestig euro voor een fles van 751 milliliter.

We kopen van alles en nog wat en komen in flink wat winkels. Wij vinden het persoonlijk jammer dat alle prijzen in dollars zijn en de wisselkoers bepaald slecht te noemen is. Dus doen we onze best flink af te dingen maar dat vinden ze nog lastig. Ergens krijgen we korting van een verkoper maar dat mag de baas niet weten. We krijgen zelfs geen tasje. Dit lijkt meer op diefstal van haar ondanks dat we betalen.

Tegen zessen krijgen we trek en zijn we klaar voor vandaag met shoppen. We eten vanavond verschillende pizza punten. Vooral de groente pizza met garnalen is erg lekker. Als het eten op is mogen de kinderen gaan slapen. Erwin gaat nog kaartjes halen voor de bus van overmorgen naar het vliegveld. Voor de kassa is het druk dus eerst even naar het park aangezien daar van alles te zien is. Hij kijkt naar een demonstratie van de vliegende Papantla-artiesten. Deze artiesten, genaamd Voladores de Papantla, vliegen letterlijk rond een paal van 30 meter waarvandaan vier van de vijf deelnemers zichzelf lanceren en met touwen vastgebonden zijn om op de grond af te dalen. De vijfde blijft op de paal staan, danst en speelt een fluit en een trom. Volgens één mythe werd het ritueel gecreëerd om de goden te vragen een einde te maken aan een ernstige droogte. Dit ritueel wordt meestal geassocieerd met het Papantla, Veracruz gebied in Mexico. Eenmaal terug bij het busstation is het nog steeds druk en zit er niets anders op dan aansluiten in de rij.

Op de kamer is Rhianne gestart met het inpakken van de tassen, een klus die we samen grotendeels afmaken en die pas tegen middennacht afgerond is. Het inpakken op zich is niet zoveel werk, maar zorgen dat alles zo verpakt is dat het niet kan breken in het vliegtuig wel.

2 januari. We worden wakker en bedenken ineens dat we het eigenlijk wel leuk vinden om nog zonsopkomst te kijken op het strand. Mirthe slaapt nog en Jasper wil dat ook wel eens zien. Dus maken we Mirthe toch maar wakker, nogmaals sorry! En gaan snel naar het strand. Helaas is de horizon bedekt met een grote wolk. Het duurt dus iets langer voordat we de zon kunnen zien. Vanaf onze schommels die bij een bar horen is het wachten prima vol te houden en mooi is de zonsopkomst zeker.

Ondertussen zien we hoe geprobeerd wordt, om met graafmachines, het strand zeewier vrij te maken. Dit lukt maar gedeeltelijk, simpelweg omdat de aanvoer te groot is. Na een tijdje wachten besluiten Jasper en Rhianne het water nog een keer te testen. Aangezien we van te voren wisten dat Jasper toch niet op zijn voeten zou blijven staan had hij al kleren aan waarmee hij kon gaan zwemmen.

Terug op onze hotelkamer even wat restjes opeten als ontbijt, zodat we er straks niet mee hoeven te slepen. Mirthe vindt het ondertussen wel weer genoeg geweest en gaat lekker slapen. Ondertussen gaan Jasper en Rhianne nog even wat shoppen en Erwin gaat verder inpakken. Uiteindelijk is om 12.00 uur alles verpakt en verplaatsbaar. Het is maar goed dat we een rolkoffer hebben gekocht.

Op het busstation is een enorme rij aan mensen die ook naar Cancun willen. We gaan dus eerst even foto’s maken bij de inmiddels wel bekende letters en splitsen dan op. Erwin gaat geld en buskaartjes halen en Rhianne blijft met de kids in de speeltuin. Uiteindelijk vertrekken we pas om 14.00 uur met de ADO bus. Erwin zit in de bus met Mirthe naast een groepje Nederlandse studenten. We wisselen ervaringen uit en hierdoor gaat de busrit vrij vlot ondanks dat het wel warm was in de bus.

Ons laatste hotel, genaamd Haciënda hotel ligt op loopafstand van het busstation. Door tactisch in te checken krijgen we een kamer op de beganegrond in plaats van op de tweede verdieping, zo dat scheelt sleepwerk en is handig voor het zwembad. Deze ligt namelijk buiten in de tuin van het hotel. Rhianne gaat met de kids zwemmen terwijl Erwin nogmaals tequila gaat proeven en nu ook kopen. Dit doet hij op de souvenirmarkt Mercado 28. Tenslotte nog even naar de supermarkt voor de laatste kleine boodschappen.

Terug in het hotel neemt ook hij een duik om af koelen en dat lukt goed in het best koude water. We gaan eten op het Las Palapas plein waar we de vorige keer eetgelegenheden en een groot speeltoestel gezien hebben. Nu staat er ook een hele grote tent op plein met, jawel hoor, een schaatsbaan. We willen ook even schaatsen in de subtropen om de overgang naar Nederland dragelijker te maken maar de rij is veel te lang. We eten bij één van de stalletjes nog één keer echt Mexicaans. Er is ook live muziek op het plein kortom een gezellige boel. Heerlijk genieten we nog van de avond en Jasper? Die heeft weinig trek en wil alleen maar spelen, groot gelijk!

3 januari. Om half zeven gaat de wekker. Vandaag zullen we beginnen aan de terugreis naar Nederland. Mirthe heeft onrustig geslapen en blijkt last van haar buik te hebben. Gelukkig houdt ze even grote opruiming en gaat het al snel weer beter. We lopen wel wat achter in de planning maar halen dit in bij het simpele ontbijt. Veel meer dan een toast met jam en aangelengde sinaasappelsap is dit niet. Als we weglopen hebben we uiteindelijk ieder een backpack op de rug, op de buik heeft Rhianne een dagrugzak en Erwin heeft Mirthe. Jasper heeft zijn rugzak met daaraan vastgebonden de strandspullen en ten slotte hebben we nog een rolkoffer met daarop gebonden de kleinere dagrugzak, een tasje met de hoed van Mirthe en een vuilniszak met de pinata. Hihi wat een spullen maar het is prima te verplaatsen.

Uiteindelijk zijn we mooi op tijd bij de bus die ons naar terminal één van het vliegveld brengt. Vandaar moeten we nog met een shuttle naar terminal drie. Een taxichauffeur probeert ons nog even te bedriegen door te zeggen dat de bus pas over 45 minuten gaat. Dit terwijl de bus net achter hem aan komt rijden, oeps voor hem.

We laten onze rolkoffer insealen zodat er geen gekke dingen mee kunnen gebeuren en checken dan in. Dit ging best vloeiend. Zonder backpacks en rolkoffer maar met pinata gaan we naar de douane. Zonder problemen komen we er doorheen. We hebben dan nog een klein uur over om vliegtuigen te kijken, een sanitaire stop te maken en de laatste peso’s op te maken. Dat was al niet veel meer en als men dan ook nog eens een liter water verkoopt voor tachtig peso’s (vier euro) gaat het hard. Uiteindelijk komen we een halve peso te kort voor een chips en die krijgen we cadeau. In de tijd past het precies want het boarden is al begonnen.

Aan de gate kijkt men bedenkelijk naar onze vuilniszak maar als we zeggen dat het een pinata is mag deze snel mee. Hieruit blijkt maar weer dat men in Mexico veel waarde hecht aan een pinata. Even na 12.15 uur verlaten we de Mexicaanse bodem dan definitief. Dag heerlijk land je hebt ons verrast! Nog één keer kijken we naar de prachtige oceaan met veel verschillende kleuren en dan zitten we boven de wolken. De vlucht zelf is prima met weinig turbulentie. In de lucht komen we er achter dat we Pip, de knuffel van Mirthe verloren hebben in de bus naar het vliegveld, jammer! We zullen bij thuiskomst een poging wagen deze terug te krijgen en anders houdt het op.

We landen iets voor schema op Washington Dullus International Airport. Nu hebben we iets meer dan drie uur voor we weer de lucht in gaan. Het eerste uur besteden we aan alle douane rompslomp. Eerst Amerika in langs wat norse beambten. Dan onze ruimbagage ophalen en twintig meter verder weer afgeven. Erg omslachtig wanneer bedacht wordt dat de spullen van de band gehaald worden door grondpersoneel en ook weer op een andere band wordt neergelegd door andere mensen. Wij hoeven alleen maar te rijden met de kar. Dan weer Amerika uit en zoals altijd is deze controle streng. Alle spullen moet in bakken door de scanners. Zelfs onze schoenen moeten uit. Daar loopt Mirthe dan op haar blote voetjes. In totaal hebben we deze keer zeven bakken en een pinata. Alles gecheckt we mogen Amerika weer uit. Het tweede uur gebruiken we om even goed te eten. De keuze valt op Amerikaanse BBQ burgers en Jasper eet kipnuggets. Na het eten wordt er nog even gerend door de kids en gaan we richting de gate. Wanneer ze vallen maakt dat niet uit want overal ligt vloerbedekking.

Halverwege worden we opgepikt door een vriendelijke Amerikaan met een elektrisch karretje. Hij brengt ons naar de gate en dat scheelt zeker tien minuten lopen. De pre-boarding is al begonnen dus we kunnen met de kleintjes zo doorlopen. Maar dan gaat het bijna mis voor de pinata. De vrouwelijke grondstewardess heeft waarschijnlijk slecht geslapen, want behalve diverse koffers vind ze onze vuilniszak ook te groot. Na wat gemopper wordt hij uiteindelijk toch toegelaten en starten we even na half zeven aan het laatste deel van onze reis.

In het vliegtuig hebben we board entertainment. Rhianne kijkt een film en Jasper gaat sandwiches vangen met Mickey Mouse. Dat hij er steeds handiger in wordt horen we aan de toenemende jah’s gedurende de vlucht als hij weer een sandwich gevangen heeft. Mirthe is in slaapgevallen tijdens het opstijgen. Na een klein uurtje hevelen we haar over in een bassinet. Dit is een vliegtuigbedje voor baby’s. De stewardess kijkt wel moeilijk als we er om vragen. Er zijn op deze vlucht duidelijk mensen die meer en minder plezier in het werk hebben. Erwin typt ondertussen zijn duim bijna blauw om de verslagen bij te werken. Dit was de laatste dagen wat minder goed gelukt. Om half acht wordt het eten uitgedeeld. We zouden veel turbulentie krijgen, dus het was wat uitgesteld. We hebben geen idee wat de norm van deze gezagvoerder is voor turbulentie, want we hebben er eigenlijk niets van gemerkt. Prima, de hamburgers zijn alweer vier uur geleden gegeten. Deze keer hebben we spinazielasagne en rijst/kip. Uiteraard wisselen we halverwege de maaltijd om. Jasper heeft voor de tweede keer vandaag patat met kipnuggets. Om half tien gaan de lichten uit in het vliegtuig en gaat Jasper slapen. Mirthe volgt niet veel later. Wij gaan nog even door en dutten met kinderen op schoot ook even in.

Zo wordt het 4 januari. Tegen half één gaan de lichten aan in het vliegtuig en wordt het ontbijt geserveerd. Jasper, die nog niet helemaal wakker is, schopt per ongeluk een beker sinaasappelsap over de schoot van Erwin. Een lekker plakkerig geheel. We krijgen warme croissants, yoghurt en vruchten. Als dit op is wordt de landing ingezet. We zien nog heel in de verte de piek van de grote kerstboom in IJsselstein. En dan landen we, een kwartier voor op schema, veilig en wel in Nederland. Missie om ons vieren weer veilig thuis te brengen is geslaagd.

Na de tijd correctie van zes uur is het in ééns tien voor acht in de morgen. Het vliegtuig wordt midden op Schiphol langs de A4 geparkeerd en niet aan de terminal. Het is nog niet volledig licht en er is zware bewolking. Even lijkt de airco te koud te staan maar de temperatuur blijkt werkelijk slechts acht graden. Dit is zeker twintig graden minder dan waar we vandaan kwamen. Lekker hoor in een korte broek. Met de bus worden we verder gebracht. We gaan nog even naar het toilet en dan de douane. Yes, we mogen weer naar binnen!

We plukken onze bagage van de band en zetten de hoeden op van Jasper en Mirthe. Terwijl Erwin bij het oprapen van de rolkoffer nog even gevloerd wordt door het gewicht van zijn backpack, lopen de kleintje naar de uitgang. Ze komen ongeveer tegelijk lopend door de schuifdeuren van de aankomsthal. Heel verlegen en overdonderd door het ontvangst zitten ze al snel aan papa en mama geplakt. Mirthe vind het allemaal eng en Jasper komt langzaam los. Toch fijn om iedereen weer te zien en te spreken. Al hadden we graag nog langer weg gebleven! De laatste weken liep het echt lekker en we hebben toch wat weekjes gemist door ziekte.

We gaan nog even een broodje eten bij de ouders van Erwin thuis. Daar verklappen we nog een extraatje, zie hiervoor de post 'Extra Bericht". Na het broodje gaan we naar huis. Het huis voelt bij binnenkomst niet als ons eigen huis, wellicht doordat het zo goed is opgeruimd. Nogmaals dank opa en oma Visee, ook voor eerste behoeften in de koelkast. Dit, aangevuld met het thuiskom pakket, van de familie de Haan zorgt ervoor dat we de deur niet meer uit hoeven voor boodschappen, wat een luxe! We gaan eerst maar eens even wat slapen en dan eten we stamppot met rookworst, bijna Hollandser kan niet. Welkom thuis!

Reisroute

Van Playa del Carmen met de bus naar Cancun om vanuit daar naar het vliegveld te rijden.
Vluchten: Cancun - Washington - Amsterdam

Afgelegde afstand

Bijna 100 kilometer met de bus en 8652 kilometer gevlogen

Overnachtingsplek

Green House
Avenida C.T.M. entre calle 15 y calle 20
Appartement lijkt niet te bestaan!! Er wordt niet geantwoord op telefoon of mail. De buurt heeft ook geen idee.

Expat in Playacar
Een afgesloten woonwijk waar de veiligheid zeker hoger voelt dan in de rest van Playa del Carmen. We mochten op de kamer van haar dochter slapen die niet thuis was. Nogmaals bedankt!

Hotel El Hormiguero
Avenida 10 entre Juarez y calle 2
Ruime kamer dicht bij het strand en de winkelstraat. Geen last van het geluid. Vriendelijk en behulpzaam personeel. Trap op naar boven was voor ons geen probleem.