Treinreis: El Chepe

25 november. Eindelijk is het zover. Vandaag vertrekt de trein die ons door de Koperkloof gaat brengen. Hiervoor moeten we om 8.45u op het station zijn, wat een paar kilometer buiten het centrum van El Fuerte ligt. We staan dus om half zeven op en om half acht zitten we bij Alfredo in de auto die ons wegbrengt. Vannacht heeft het een paar keer flink geregend waardoor het lekker is opgefrist. Alfredo rijdt via het tankstation en vraagt ons daar te betalen. Dat vinden wij niet eerlijk aangezien Erwin gisteren ook al betaald had. We proberen dat nog uit te leggen maar te vergeefs. Of hij het vergeten is of niet wil begrijpen is ons niet helemaal duidelijk. Aangezien we op tijd op het station willen zijn nemen we de zeven euro extra maar voor lief.

Op het kleine stationnetje staan al best wat mensen klaar voor vertrek. Er is zelfs een twintigtal Japanners afgereisd om het spektakel mee te maken. We zien ook nog wat andere Westerlingen en verder vooral Mexicanen. We begrijpen dat we nagenoeg helemaal voorin zitten dus nemen voor op het perron plaats. We komen er dan achter dat we Jasper zijn, net nieuwe cowboyhoed vergeten zijn, helaas te laat. Op de rails wachten genoeg mensen op de trein die komen gaat. Dat levert in ieder geval mooie foto’s op. Met veel getoeter (en gejuich van de wachtenden) komt de trein het station binnenlopen. De groen/gele wagons worden voortgetrokken door twee grote grijs/rode locs van Chihuahua Pacific. Jasper is weer erg onder de indruk van het geheel. Een dorpeling is zo vriendelijk om één van de backpacks in de trein te leggen zodat we zelf alleen nog maar de andere backpack, de twee daypacks, een tasje eten, Mirthe in een rugzak en Jasper hoeven in te laden. Even na half negen toetert de trein een paar keer als teken dat we gaan vertrekken.

We hobbelen het eerste uur door de velden waarbij vooral opvalt dat bijna het hele treintraject op dit stuk is voorzien van afrastering om te voorkomen dat vee, dat we af en toe zien lopen, ook van de spoorbaan gebruik gaat maken. De palen van de afrastering worden gemaakt van de bomen die in de buurt liggen. Ze hebben dus alle mogelijke diktes en lengtes. Na een uurtje beginnen de uitlopers van de canyon. We willen eigenlijk even wat eten in het restauratievoertuig, omdat de kinderen wat onrustig zijn en we denken niet in de wagons te mogen eten. Helaas zit er een grote groep die alle plekken bezet houdt. Mirthe valt gelukkig na een vluchtige mandarijn in de draagzak in slaap. Dan maar netjes op onze plek wat eten.

Sommige mensen, die achteraf al bleken te weten wat er ging komen, verdringen zich naar de deuren van de trein van waar mooie foto’s gemaakt kunnen worden zonder raam. We zijn inmiddels wat gestegen en na één van de tunnels volgt ineens een mooie brug met schitterend uitzicht over een enorm waterbassin van de El Fuerte rivier. Vanaf dan wordt het alleen maar mooier. De kloof wordt steeds hoger en nauwer om ons heen en zelf maken we ook enorm veel hoogte meters. In totaal stijgen we de komende uren van 200 naar bijna 2400 meter hoogte.

Vooral aan de rechterkant zijn de uitzichten soms fantastisch, maar vergeet niet om af en toe links te kijken en zeker bij Témoris in de buurt. Vlak voor dit bergdorp maakt de trein namelijk een spectaculaire u bocht over de El Fuerte rivier en gaat dan enorm snel stijgen. Over diverse lagen kunnen we de rails en tunnels van verschillende kanten bekijken. Hoog tegen de bergwand staat ook een gedenkteken van de bouw van deze voorlijn welke bedacht is in 1880 en volledig operationeel in 1961. De route is in gebruik genomen ter nagedachtenis aan de vijftigste verjaardag van de Mexicaanse revolutie.

Op het moment dat we door Témoris heen komen is het ongeveer half twaalf en zitten wij al een poosje aan tafel in het restauratievoertuig. De voornaamste reden dat het even duurt ligt in het feit dat de ober de zestien tafeltjes niet in z’n eentje kan belopen en dat wij niet snel genoeg antwoord gaven op de vraag wat we wilden drinken. Uiteindelijk kunnen we ook een keuze maken van het menu, omelet met ham of omelet met chorizo en nog iets met ei, vooruit doe de eerste twee maar.

Af en toe gaan wij ook even bij de deuren staan om te proberen mooie foto’s te maken. Wat dan opvalt is dat op sommige plekken de afstand tot de kloof niet meer dan een halve meter is terwijl we toch een paar honderd meter hoog zitten. We zien ook nog de resultaten van een oude aardverschuiving. Er ligt rails omgebogen als rietjes en als lucifershoutjes afgebroken bomen en telefoonpalen, die het ravijn zijn ingestort. Aan de hoeveelheid rotsblokken te zien moet dit een flink geweld geweest zijn en een flinke stremming.

Tegen twee uur komen we aan op onze bestemming Pasada Barrancas, dit dorp ligt gevoelsmatig in de middle of nowhere. Behalve het piepkleine stationnetje met schuilplekjes, een stel huizen, school en kerk is er niet zoveel bijzonders. Als de trein vertrokken is oriënteren wij ons waar het Barrancas del Cobre hotel zich bevind. Dit prachtig gekleurde hotel blijkt op nog geen vijftig meter van het station te liggen. Het heeft een hele mooie tuin en in de recreatiezone knappert een warm vuurtje in de grote openhaard. Ook de kamer is prima met twee kingsize bedden en een mooie schouw waar waarschijnlijk vroeger de kamer warm mee gehouden werd. Nu is er een klein gaskacheltje wat deze functie heeft overgenomen. Jasper valt vooral het ‘kasteel’ op in de kamer. Een huisje wat er ter decoratie staat. Al snel zit het kasteel vol met boodschappen. De badkamer ziet er met stortdouche ook goed uit.

Als we even gesetteld zijn beslissen we de benen te gaan strekken in het dorp. Er schijnt iets van een “supermarkt” te zijn en we moeten nog iets verzinnen om vanavond te eten. We slenteren een uurtje rond waarbij het tempo vooral door Jasper bepaald wordt. Door bijna elke plas wil Jasper even met zijn autootje heen racen. Aangezien de meeste plassen op de gravelweg vooral heel modderig zijn hoeven wij niet uit te leggen dat Jasper zijn kleding bij thuiskomst even gedroogd en uitgeklopt moest worden. We hebben inderdaad zelfs twee kleine winkeltjes gevonden en we eten bij thuiskomst tortilla met tonijn, tomaat (zowel de gewone als pureevorm) en een blikje gemengde groente. Heerlijk! Wel jammer dat de hond van het hotel er vandoor is gegaan met onze yoghurt die we even buiten hadden gezet om koel te houden.

Als de kids gedoucht en naar bed zijn gaan wij nog even bij de receptie twee grote bekers thee halen en maken gelijk even gebruik van het poolbiljart. Terug op de kamer zoeken we de foto’s van vandaag uit en werken gelijk het verslag bij. Net voor Erwin wil gaan slapen komt er nog een trein langs denderen die al vanuit de verte te horen is met toeteren. Eenmaal bij het station is het net of de trein langs het bed komt zo schudt dat. Gelukkig blijft de rest slapen.

26 november. We zitten om 7.45 uur aan het ontbijt als de Express trein zich aandient, snel de gordijnen open en ja hoor daar zien we hem. Leuk hoor we hebben een treinenhuisje! Als we het ontbijt opgesmikkeld hebben gaan we op pad. We willen lopend naar het Barrancas del Cobre avonturenpark gaan. We dachten gisteren te zien dat er een afsnijweg was van ongeveer 20 minuten. Als we die bij een t-splitsing opnieuw zoeken blijkt het nog bijna een uur lopen te zijn. Gelukkig kunnen we op dat moment een auto aanhouden die ons een paar honderd meter verder helpt. We lopen dan naar de entree van het park, waar we een kaartje kopen, maar moeten dan nog ruim een half uur lopen naar de parkeerplaats. We vragen de chauffeur van een stoere blauwe oude Amerikaanse schoolbus een lift, maar dat mag niet. We lopen dus maar verder. Nog geen twee honderd meter verder haalt de bus ons weer in en stopt. We mogen instappen en het lijkt erop dat de passagiers bestaande uit voornamelijk oudere Mexicaanse vrouwelijke toeristen het zielig vonden voor onze kinderen. Het scheelt echt heel erg en we zijn de mensen dan ook dankbaar als we op de parkeerplaats staan. Geen idee hoe laat we waren aangekomen als we alles hadden moeten lopen.

Het uitzicht aan de rand van de parkeerplaats is minstens net zo mooi als wat we, enige jaren geleden, zagen bij de Grand Canyon. Achter het hekje houd de rim op en zien we een onmetelijke diepte. We genieten kort van wat we zien, want daarna lopen we gelijk door naar de kassa om kaartjes te kopen voor de zipline. We hebben gehoord dat deze gisteren maar een halve dag heeft gedraaid en we moeten allebei apart naar beneden. Het schijnt vandaag wel de hele dag te kunnen dus we kunnen rustig onze afstandsverklaringen invullen, het blijft toch een risico volle sport. We tekenen voor elkaar dat we getuige zijn van wat er zal gaan komen.

Terwijl Rhianne zich laat torsen in een veiligheidsharnas geschikt voor de zipline eet Erwin met de kids fruit. We ontmoeten nog wat Nederlanders die ook gaan. Na een korte pitstop gaat Rhianne naar het vertrekplatform. Erwin, Jasper en Mirthe wachten op het balkon van het naastgelegen restaurant waar je mooi uitzicht hebt over de ziprider. Dit is gewoonweg gaaf. Als het hek open gaat zoeft Rhianne hangend aan een kabel in een soort hangmat naar beneden. Zo vogelvrij als de gieren die ook met velen vertegenwoordigd zijn. De lijn is anderhalve kilometer lang en bijna twee minuten zweef je dan boven de prachtige koperkloof. De zipline is hiermee één van de langste in de wereld.

De achterblijvers genieten van lekkere chocomelk terwijl ze wachten tot Rhianne terug is. Dit zal ongeveer een uur duren aangezien het vanaf het aankomstpunt voor Rhianne een vijfentwintig minuten lopen is naar het onderstation van de kabelbaan die haar weer naar boven brengt. Ook dit zal nog zo’n twintig minuten duren. Zo lang duurt chocomelk drinken natuurlijk niet dus kijken de achterblijvers nog door de ramen in de vloer van het restaurant naar mensen die daar met verschillende adventure activiteiten bezig zijn.

Als Rhianne eenmaal terug is met mooie verhalen gaan we een boterham eten en dan gaat Erwin omkleden voor zijn ziprider avontuur. Als hij vertrokken is gaat Rhianne vast met de kids met de kabelbaan naar beneden. Zodat we daar samen rond kunnen kijken. De ziprider is echt helemaal geweldig. Het gaat hard, maar je voelt echt alle rust om rond te kijken en je een vogel te voelen. Je kan je armen los doen, maar het zorgt er ook voor dat je gaat draaien. We zouden allebei nog wel een keer willen!

Als we samen op het onderstation zijn, zien we de grote groep Japanners uit de trein van gisteren via de kleine zipline naar beneden komen. Jasper vind dit prachtig om te zien en wil ook heel graag. Dat er af en toe wat mensen een stukje voor het einde stil komen te hangen maakt hem niet zoveel uit. Gelukkig voor die mensen worden ze opgehaald. We kijken nog even op het uitzichtpunt en gaan dan met de kabelbaan weer naar boven. Hier gaan we bijna direct weer terug want het begint al later te worden en we moeten nog vervoer regelen.

Eén van de souvenir verkopers die bijna klaar is met opruimen biedt een taxi aan. We moeten wel wat afdingen voor een fairdere prijs maar dan kunnen we lekker relaxt terug. Terug in ons hotel krijgen we een mogelijkheid om een verlate lunch als avondeten te gaan eten. Op zich niet bijzonder maar wel dat dit bij het hotel kan wat uitzicht heeft over de koperkloof. Op een mooi plekje bij het raam genieten we van een heerlijk drie gangen diner bestaande uit soep, vis en groente en een lekkere pudding na. Hierna merken we dat we een drukke dag hebben gehad en lopen de vijf minuten naar beneden terug. Hier leggen we de uitgetelde kinderen op bed en liggen zelf ook even uitgeteld. Dan knappen we na een flinke beker thee weer op en is het tijd om het verslag bij te werken, de administratie te doen en foto’s te kijken.

We zijn net van plan om te gaan slapen als we in de verte een toeter horen. In de kamer starten we een filmpje en we lopen richting de overgang. Dat gaat op het tuinpad nog goed met de verlichting, maar op de openbare weg is het al snel pikkedonker. Gelukkig laat de toeter al snel horen dat de trein in aantocht is en ja daar komen drie locs met veel kabaal de bocht om. Deze worden gevolgd door vele goederenwagons. Hoeveel geen idee, we weten zeker dat het nog bijna twee minuten duurde voor de overgang weer leeg was.

27 november. We hebben vannacht minder lekker geslapen, zowel Mirthe als Jasper eindigen bij ons tussenin. Erwin gaat boodschappen doen met Jasper terwijl Rhianne de kamer gaat opruimen aangezien we vanmiddag vertrekken. De mannen lopen heel rustig naar de winkel stoppend bij elke waterplas om een steen in te gooien. Gelukkig is het ook vandaag droog, dus de meeste plassen zijn weer verdwenen. Wel heeft Rhianne tijd genoeg gehad om ook alvast te douchen.

Na het ontbijt gaat Erwin ook even douchen en dan nog een keer naar de winkel om wat vergeten spullen te kopen, nu met Mirthe. Als alles is ingepakt willen we nog even naar het dure hotel waar we gisteren gegeten hebben. We lopen nu via het smalle steile pad boven de weg. Bij de ingang verkopen lokale vrouwen van de Tarahumara souvenirtjes. We genieten nog één keer van de prachtige plek en zorgen dan dat we om één uur weer beneden zijn. We hebben nog uurtje voor de trein vertrekt dus eten lekker relaxt nog een boterham. Om half twee verplaatsen we ons de vijftig meter naar het station waar een aantal mensen al staat te wachten. Tussen kwart voor en twee uur verwachten we de trein, verwachten we... en wachten we. Om half drie nog geen trein. Dan gaat de rails geluid maken en.... komt er een auto op treinwielen de bocht om. Vijf minuten later komt er uit de andere richting een man aanlopen, misschien zijn auto geparkeerd. Het wordt steeds gekker. Om 14.45 komt een nieuw groepje toeristen aan, die lijken geïnformeerd. Zij zeggen nog ongeveer tien minuten, na vijftien minuten nog geen trein. Jasper probeert van alles: hij gaat de trein roepen, we bellen met de dikke controleur van Thomas de trein, niets helpt. Ondertussen zijn we helemaal klaar met wachten, heeft Mirthe haar slaapje al gedaan wat we haar in de trein wilden laten doen en wordt Jasper vervelend. En groot gelijk heeft hij! 15.10 uur komt de man weer terug lopen maar nog geen trein. 15.20 heel in verte trein horen we onafhankelijk van elkaar een toeter, dit lijkt loos alarm want verder gebeurd er niets MAAR... om 15.30 horen we weer toeters nu dichterbij en snel na elkaar. En ja om 15.35 is daar eindelijk de trein. Eindelijk van het perron af en vertrekken. NS we zullen niet meer klagen!

Op het volgende station in Divisadero hebben we gelijk vijftien minuten een stop op de top van de kloof. We maken wat foto’s en dan gaat de trein op naar het hoogste punt rond de 2500 meter. Net na de top ligt een bocht waarbij de trein over zich zelf heen rijdt als hij lang genoeg is. Dat is leuk om te zien. In deze trein rijdt gewapende politie mee, dit hadden we al gehoord maar nog niet gezien. Wat een gevoel van veiligheid geeft dat toch iemand die met een machinegeweer door een coupé loopt.
Het wordt al donker als we uiteindelijk tegen 17.00 uur aankomen in Creel. Hier is het een drukte van belang op het perron. Mensen worden opgehaald om naar een hotel te gaan en er worden toertjes aangeboden. Gelukkig hebben wij ook een transfer. Hij moest nog even zijn auto ophalen en ondertussen staan we alleen op het net zo drukke station. We rijden via een toerbureau naar het hotel en krijgen snel een flyer mee.

Onze kamer in het Ecológico Temazcal hotel heeft een houten verdieping en dat vindt Jasper wel stoer. Papa en mama vinden het wel wat hoog, maar Jasper heeft het er al eerder over gehad dat hij boven wilde slapen. We houden hem maar niet tegen de steile trap op te gaan. In de gedeelde keuken maken we noedels. Dan zijn we wel gesloopt en vallen we bijna gelijk met de kids in slaap. Eerst nog wel even een extra anti-valpreventie maken voor Jasper. Dat slaapt toch lekkerder.

28 november. Het is vannacht afgekoeld tot rond het vriespunt. Waarschijnlijk is dat de reden dat Jasper midden in de nacht een ongelukje heeft. Na omgekleed te zijn valt hij bij ons in bed opnieuw in slaap. Rond half vijf halen we Mirthe ook in bed aangezien ze ondanks een extra deken, kleertjes en een laken over haar slaaptent wat koud aanvoelt. Dit betekend wel dat om 7.00 uur de hele familie wakker is.

Vandaag willen we rustig wat rond gaan lopen in Creel. We starten een beetje buiten het centrum aangezien daar een wasserette zit. Hiervoor volgen we een stukje de rails die afbuigt van het hoofdspoor en komen gelijk in een niet toeristisch deel van het stadje. We komen in een doe het zelf winkel waar we een dompelaar aanschaffen. Tijdens een eerdere reis in Amerika hadden we gemerkt dat ons 230V exemplaar niet goed werkt. Ook kopen we nog een klein elektra ding voor Erwin zijn vader. We droppen de was en volgen dan weer de spoorlijn naar het station. Lees: lopen over de rails. Hier eten we fruit en zien we een speciale trein staan waarvan de locs draaiende gehouden worden, wij denken dat de trein bijna vertrekt maar er blijkt een andere reden te zijn, de wagons moeten namelijk continu van stroom voorzien worden aangezien dit de Dr. Vagón gezondheidstrein is. Nieuwsgierig gaan we kijken en later zoeken we op deze website de details op: http://www.mexiconewsnetwork.com/es/noticias/lifestyle/dr-vagon-health-train/

De gezondheidstrein is door Fundación Grupo Mexico met de steun van Ferromex (Mexicaanse spoorwegen) ontwikkeld speciaal voor gemeenschappen die te ver weg wonen van het gezondheidssysteem. De trein die ook wel Dr. Wagon wordt genoemd, is een voormalige passagierstrein die is getransformeerd en uitgerust om artsen en apparatuur voor verschillende medische gebieden naar verre gemeenschappen te vervoeren in ongeveer 22 van de staten in Mexico, de rest is niet verbonden met spoorwegen.

Dr. Vagón is een mobiele kliniek met 11 wagens die zijn uitgerust en getransformeerd als medische kantoren, laboratoria, speciale kamers, apotheek, slaapzalen en eetkamer. De trein heeft een medische staf van ongeveer 30 mensen, die zijn opgeleid en volledig in staat zijn om gemiddeld 250 patiënten per dag gratis te ontvangen. Daarnaast is er nog een technische staf die zorgt voor de trein en de behoeften van de medische staf.

De diensten die beschikbaar zijn in de gezondheidstrein omvatten preventieve zorg, tandheelkundige zorg, echografie, laboratoriumtests zoals glucose, cholesterol, zwangerschapstests en hartmonitoring. Bovendien is er een wagen die een apotheek is, en de patiënten krijgen gratis levering om hun behandelingen te starten.

Het is een initiatief dat in 2014, na drie jaar routes ontwikkelen en in te luiden is gestart. In feite is dit de enige gezondheidstrein op het Amerikaanse continent. De trein reist gedurende gemiddeld 15 dagen door drie verschillende gemeenschappen in één staat en blijft ongeveer 4 dagen in elke gemeenschap. De patiënten krijgen dan een kaart en er wordt een online record aangemaakt, zodat ze online kunnen overleggen en op de hoogte blijven.

Nadat we langs de trein gelopen zijn beslissen we naar het grote Christus beeld te lopen wat op de top van een heuvel over de stad uitkijkt. Het pad is erg verouderd en op sommige punten helemaal verdwenen. Dan moeten we een weg zoeken tussen de huisjes (en honden) door naar boven. Jasper doet erg zijn best en wijst ons de weg. Het uitzicht bij het beeld is best goed te noemen en het stadje lijkt wel van miniatuur. Toevallig kondigt zich net een goederentrein aan en we wachten even tot hij door Creel heen is. We zoeken een plekje voor een versnapering alleen is het hier erg vervuild. Er ligt afval en vooral veel kapot glas. Met Mirthe is dat alles behalve handig. Op een grote steen eten we uiteindelijk wat. Van daaruit gaan Jasper en Erwin op ontdekkingsreis over de top van de heuvel. Een paar honderd meter verder blijkt het veel schoner en vinden ze een leuke speelplek. Hier vermaken we ons een hele tijd met dennenappels en takjes verzamelen. Torens bouwen en zelfs een hut voor konijn en Oso de beer.

Aan het eind van de middag gaan we weer naar beneden. We halen de was op en lopen terug naar het centrum. Een stel wat we in de trein ontmoet hebben adviseert ons om bij restaurant Veronica te gaan en eten en dat is een prima advies. We eten voornamelijk hamburgers waar de Mexicanen zelf ook dol op zijn, aangevuld met wat andere lokale specialiteiten. Als we vol zitten doen we nog een boodschap, regelen een toertje voor morgen en lopen dan terug.

29 november. Om iets over zessen zijn Jasper en Mirthe wakker. Na nog heel even liggen, stoeien ze elkaar het bed uit en moeten we er toch echt uit. Mirthe kan op het moment erg piepen als iets niet gaat zoals ze wilt. Ze is vast met haar verkeerde been uit bed gestapt. Jasper is volgens hem zelfs uit het verkeerde bed gestapt. Heerlijk die versprekingen! Vandaag gaan we met een toertje langs verschillende interessante plekken rondom Creel. We beginnen bij een rotswoning waar ongeveer tien mensen leven van de Tarahumara gemeenschap. Dit is een volk wat nog veel in het Noorden van Mexico leeft en hoort bij de oorspronkelijke bewoners. De woning is gebouwd onder een overhangende rots en daar is een muurtje voorgezet. Het is donker binnen en op sommige plekken erg laag. Jasper lijkt het wel wat om er in te wonen, maar dan moet er wel licht zijn.

We rijden verder naar het Arareko meer. Een prachtig meer met rotsen om op te klimmen en stenen om in het water te gooien. Hier zouden we de hele dag wel kunnen vertoeven, maar helaas is het een toertje. Vervolgens gaan we het gebied van de Tarahumara gemeenschap in en moeten we toegang betalen. Als eerste rijden we via een hobbelweg, door wat plassen water naar de vallei van de monniken. Dat gehobbel zijn we al snel zat, zo tijdens etenstijd. In dit gebied staan veel rotsen als pilaren in het landschap. Oorspronkelijk heette het de penis vallei, maar dat werd toch niet door iedereen gewaardeerd. We klimmen een stukje naar boven en nemen even pauze. Ondertussen klimmen Jasper en ook Mirthe rond op de stenen.

Na een wat langere stop rijden we door naar de mision de San Ignacio. Een dorpje met een school, begraafplaatsen en heel veel vrouwen in mooi gekleurde kleding. Vanaf daar is het een paar honderd meter rijden naar de vallei van de kikker en de paddenstoel. Dit zijn rotsformaties die hier daadwerkelijk op lijken. Je hoeft er nog geeneens moeite voor te doen. Jasper klimt vooral lekker op alle rotsen omhoog met zijn super schoenen aan. Of we ooit weer van deze schoenen kunnen vinden, ze zijn echt perfect! In sneltreinvaart hebben we toch heel wat mooie plekjes gezien in de omgeving.

De rest van de middag doen we rustig aan. We glijden nog wat van de rand van de trappen op het centrale plein, bekijken wat souvenirwinkeltjes en zoeken opnieuw vergeefs naar ansichtkaarten.

In ons hotel spelen Jasper en Rhianne nog even een spelletje. Diegene die het hoogste gooit met de dobbelstenen mag beginnen. Jasper won hij gooide tegen het plafond. We koken wat avondeten en Jasper valt al bijna in slaap aan tafel. Toch wel vermoeiend die dagen en dan ook nog de temperatuurverschillen hier. Van -2 graden in de nacht tot T-shirt en lange broek en een brandende zon overdag. Het mag dan misschien maar 16 graden zijn, maar het voelt veel warmer. Erwin en Rhianne werken nog even wat verslagen bij, want ondertussen wordt de achterstand wel wat groot.

30 november. Jasper heeft vannacht koorts gekregen en is dus in ons bed gekropen. Ook Mirthe vond het rond middernacht een mooi moment om haar tent te verlaten voor ons bed dus het was druk. ’s ochtends is de koorts van Jasper wat minder maar we blijven graag een paar uurtjes langer op onze slaapplek zodat we nog wat rust kunnen pakken. Aan het eind van de dag gaan we namelijk met de trein verder. Gelukkig mogen we langer in onze kamer blijven. Jasper kijkt de film Buddy en slaapt lekker, in de middag zijn de tassen gepakt en maakt Mirthe nog eenmaal gebruik van de zitschommel bij de receptie. Er staat een koude wind, die we gelukkig gisteren niet hadden op de open vlakte. De temperatuur ligt uit de wind in de zon rond de zestien graden. In de wind uit de zon zal de gevoelstemperatuur rond het vriespunt zijn.

Rond 15.00 uur worden we naar het station gebracht. Hier zien we weer wat bekenden. Allemaal hopen we dat we niet zo lang hoeven te wachten als van de week. Volgens schema zouden we om 15.35 uur moeten gaan en we houden rekening met 16.00 uur. Dat is het net geweest als we in de verte de eerste toeter horen. Niet veel later lopen de wagons, deze keer getrokken door maar liefst vijf locs, het station binnen. Als we goed en wel zitten zet de trein zich flink schokkend in beweging. Deze schokken zullen we gedurende de reis regelmatig voelen.

Het eerste stuk zitten we nog een beetje in het gebergte en dit veranderd langzaam in bredere valleien, naaldbossen en landbouw. We volgen verschillende beken die bijna allemaal droog staan maar in de regenperiode ongetwijfeld stevige stromen zijn. Tegen vijven krijgen we honger en gaan we in het restauratievoertuig eten. We hebben dezelfde ober als tijdens het eerste deel van onze treintrip en ondanks dat het restaurant nu leeg is blijft het een mannetje met weinig geduld. We nemen allemaal een chocomelk aangezien dit goed bevallen is. Verder nemen we tortillasoep en Jasper eet een kip tortilla. Ondanks dat zijn koorts niet helemaal weg is, begint hij weer te eten en krijgt hij zelfs weer praatjes. Tijdens het eten wordt het buiten langzaam donker. Tegen zessen zijn de kids moe geworden en als er dan nog een halve beker chocomelk om gaat is het tijd om naar de onze wagon terug te gaan.

Mirthe valt al snel bij Erwin in slaap in de draagzak waardoor hij rustig achterover kan zakken in een stoel. Wat een heerlijk gevoel is dat toch met ons kleine meisje! Het is ook fijn om gelijk even het dagverslag te typen, dan is dat vast gebeurd. Jasper blijft nog een poosje met Rhianne naar lampjes in het donker zoeken, iets wat sporadisch lukt. Bij de grotere plaats Cuauhtémoc zijn lampjes en bedrijvigheid genoeg waar te nemen. Deze plaats is vernoemd naar de laatste heerser van de Azteken. Van alle drie de treinstellen die we hebben gehad is dit trouwens wel de minste. Rugleuningen floepen terug als je rechtop gaat zitten een complete dubbele bank zit los en de luxaflex die tussen de ramen in zitten laten sporen van ouderdom zien. De knopjes van de leeslampen en de lampjes zelf zijn grotendeels verdwenen. Ook de wc spoelt niet goed door waardoor het water tijdens het schudden uit de wc klotst. Op zich valt het allemaal wel mee wanneer bedacht wordt dat de treinstellen uit de jaren zestig zijn.

Jasper houdt nog hele verhalen in de trein terwijl wij hadden verwachten dat hij snel ging slapen. We horen nog een beperkt repertoire aan Sinterklaasliedjes, het is er toch de tijd voor... uiteindelijk valt hij 20.30 uur in slaap en om 20.45 uur vindt Mirthe dat ze voorlopig genoeg geslapen heeft. Gelukkig laat ze zich redelijk vermaken dus we houden het rustig voor de andere passagiers.

Zelfs iets voor op het originele schema loopt de trein het station van Chihuahua binnen. Bepakt en bezakt stappen we uit de trein, kijken nog één keer om naar de gigantische locs en sluiten een prachtig deel van onze reis af. Bij de uitgang van het station staan een aantal taxichauffeurs ons op te wachten. We kiezen er één uit en laten ons naar het Santa Cruz hotel brengen aan de rand van het centrum. Uiteindelijk om 22.30 uur zijn we ingecheckt en klaar om te gaan slapen.

Reisroute

Van El Fuerte naar Chihuahua met de trein

Afgelegde afstand

570 km

Overnachtingsplek

Hotel Barrancas del Cobre, Barrancas
Door Jasper terecht het treinhotel genoemd. Op vijftig meter afstand van het station van Barrancas. Heerlijke kamer met openhaard, in koloniale stijl. Sfeervolle centrale ruimte met openhaarden en poolbiljart. Vriendelijke crew.

Hotel Ecológico Temazcal, Creel
Kosteloze transfer van en naar het station.
Kamer met houten verdieping waar ook een slaapplaats is. We mogen later uitchecken als Jasper niet lekker blijkt te zijn. De gezamenlijke keuken heeft precies voldoende om een maaltijd te koken en te eten.